De achterban

Toen Reijn een week of drie oud was kwam het consultatiebureau bij ons thuis langs. De lieve kraamverzorgster die er was om ons te vertroetelen, te ontzien en ons te complimenteren met ons kunnen, droeg haar werk over aan het ‘consternatiebureau’. En het voelde voor mij toch een beetje alsof ik op sollicitatiegesprek was in mijn eigen huis. 

Over het consultatiebureau later vast een keer meer maar de vrouw stelde mij toentertijd een doordringende vraag waar ik van de week weer ineens aan moest denken: “En heb je veel familie en vrienden die je kunnen helpen?” Ik vond dat toen een vreemde vraag, zag ik eruit alsof ik elk moment kon instorten? Maar nu — om dan toch iets positiefs te zeggen over de instantie — snap ik het belang van de vraag. Toegegeven, wij hebben niet voor niets de keuze gemaakt om in Breda, dichtbij familie te gaan wonen toen we een gezinnetje wilden gaan stichten. Mijn gedachten gingen bij deze vraag wel direct naar die vriendin die familie niet om de hoek heeft wonen. Of de gezinnen die voor werk naar de andere kant van het land of soms de andere kant van de wereld verhuizen. Hoe zit het met hen? Hoe doen zij het?

Luxe positie

Want een doktersbezoekje wordt toch ineens een hele onderneming als je niet even beroep kunt doen op de buurvrouw. Of zoals zo mooi wordt gezegd dat je wel je relatie ‘leuk’ moet houden en er toch echt maandelijks samen op uit moet. Zonder kind. Hoe doe je dat als je geen achterban hebt? Wij hebben de enorme luxe dat we veel mensen om ons heen hebben die heel graag in willen springen, die het zelfs een eer vinden om ‘op te mogen passen’. Ook hebben we naast twee hele lieve oma’s die wekelijks de zorg een dagje overnemen, opa, ooms en tantes, neefjes en een nichtje die Reijn doodknuffelen of trots met hem op pad gaan.

Maar er zijn genoeg ouders die deze luxe niet hebben. Vroeger, toen alles beter was, woonden gezinnen in communes, in kleine dorpen en stond de kinderwagen — inclusief kind — gewoon voor de voordeur. Werd ieder kind in de gaten gehouden door de hele straat.

Hetzelfde schuitje

Daarom roep ik hierbij alle moeders (en vaders) op om om je heen te kijken en te zorgen dat je de achterban wordt van elkaar. Dames, laten we eens alle vijandigheid en jaloezie — dat toch een beetje vrouw eigen is — varen en laten we elkaar een beetje steunen. Vele handen maken licht werk, en een kind grootbrengen is werken! Stel voor de babyfoon over te nemen zodat de buurvrouw even haar andere kind van school kan halen. Zeg tegen die moeder in de supermarkt, die met klotsende oksels rondloopt, dat jij wel even oplet zodat ze haar rondje ongestoord af kan maken in plaats van afkeurend te kijken naar de driftaanval van haar peuter. Laten we lief zijn voor elkaar, want we zitten — ondanks onze verschillen — allemaal in hetzelfde schuitje!