Vorige week kwam ik deze foto tegen. Het moment dat we jou vertelden dat er een klein babyzusje of -broertje in mijn buik groeide. 

Stiefmoeder bonusmoeder samengesteld gezin

Kleine bolle wangetjes

Een paar maanden daarvoor had ik je voor het eerst ontmoet. Daar lag je in je grote peuterbed. Een klein meisje, blonde haartjes, bolle wangetjes en een lieve zoete lach. Papa had je net naar bed gebracht maar je wilde mij — de vrouw die je een uur geleden voor het eerst had ontmoet — nog even welterusten zeggen.

Ik gaf je een zoen op je wang, streelde door je haartjes en zei: ‘Welterusten lieverd’. Het was logisch, natuurlijk dit te voelen en te zeggen. Het had zo moeten zijn. We hadden geen verwachtingen, dachten niet aan later, de toekomst was nu en nu was hoe het was; perfect!

Het begin van onze reis

Het leven was mooi en simpel die avond. De ontmoeting was echt en waardevol. Een gevoel dat ik gaandeweg ons pad samen wel eens uit het zicht verloor. Kon ook bijna niet anders. Mijn gevoelens en gedachten waren niet meer onbevangen, niet meer kinderlijk. Ik heb nog vaak teruggedacht aan die bijzondere avond; het begin van onze reis samen en gewenst dat we altijd zo klein waren gebleven qua gevoel en emotie.

Maar we bleven niet klein, we groeiden beiden op een ander tempo en met een andere kracht qua emoties, kennis én liefde. En in een andere omgeving. We hebben een pad genomen met soms wat rust. Het was nodig om te komen tot wat we nu betekenen voor elkaar. Als we aan het begin van de reis geweten hadden dat de hobbels en beslissingen uiteindelijk zouden leiden tot waar we nu staan, dan hadden we beiden waarschijnlijk meer vertrouwen gehad.

In mijn hart en daarbuiten

Maar in het leven bestaan er geen garanties, niet in relaties en al helemaal niet in stiefrelaties. Je kunt vooraf niet weten noch voorspellen hoe het loopt. Veel is niet eigen en aan de andere kant voelen sommige dingen ook weer heel natuurlijk. Toen ik moeder werd van mijn eigen kinderen, kon ik veel beter invoelen wat jij voor mij betekent. Durfde ik emoties toe te laten, op waarde te schatten en verwachtingen én remmingen los te laten.

Ik denk nog vaak terug aan onze eerste ontmoeting. Dat kleine lieve peutermeisje dat mij meevoer in haar onbevangenheid. Sinds een paar jaar zijn de rollen gelijkwaardiger. Ik ontvang je nu enthousiast in mijn leven, ons leven waar je onmisbaar bent. Genieten en verwonderen voeren de boventoon qua gevoel. De mindere kanten van deze — soms complexe — rol vervagen steeds vaker op de achtergrond.

Dat kleine peutermeisje … Ze groeit en bloeit in mijn hart én daar buiten!