“Sttttt Eva, stil. Niet zo kwebbelen. Je zus moet leren.” “Ik ga niet studeren, ik word gelijk moeder.” Als klein meisje, Eva was nog maar 3 jaar, had ze al een kinderwens.

Maar het leven liep anders, heel anders. Eva ging wél studeren. En ze kreeg schildklierkanker. “Mijn studententijd was er een van studieboeken en de kroeg afgewisseld met ziekenhuis-quarantaines met radio actief jodium en controles. Gelukkig was de kanker onder controle na mijn studie en kon ik daarna aan een eerste baan beginnen. Het leven lachte me toe!”

Kinderwens

Eva werd verliefd, ging samenwonen maar na een paar jaar bleek hij toch niet Mr. Right te zijn. Inmiddels was ze 36 jaar en vrijgezel met nog altijd die diepgewortelde kinderwens. Aangezien ze ouder werd en niet snel verliefd raakte, leek het haar zinvol om eens te informeren naar de mogelijkheden om in haar eentje een kindje te krijgen. “Niet zozeer om gelijk in actie te komen maar wel om voor te zijn ooit te horen te krijgen ‘u bent te laat, sorry’. Ik was op tijd. Ik had zelfs nog jaren in het verschiet! In de kliniek waartoe ik mij had gewend kun je tot je 43e jaar ‘behandeld’ worden. Na een psychische ‘keuring’ kon ik mij inschrijven. Ik koos voor een Nederlandse donor via de kliniek — er was niemand uit mijn directe omgeving die ik als donor zou willen — en kwam op de wachtlijst te staan. Het hele proces kon één tot anderhalf jaar gaan duren mede omdat ze naar een man zouden zoeken met zoveel mogelijk dezelfde uiterlijke kenmerken als ik, zodat het kind zoveel mogelijk op mij zou gaan lijken.” Eva koos voor een anonieme geregistreerde donor omdat ze haar kind — wanneer het oud genoeg is en het daar behoefte aan heeft — de mogelijkheid wil bieden in gesprek te gaan met de donor.

Negen maanden wachten

“Vanaf het eerste moment dat ik deze stappen ben gaan zetten, heb ik naar mijn omgeving open kaart gespeeld. Alleen m’n werk hield ik er buiten. Gelukkig reageerde iedereen positief: ‘Als er iemand geschikt is voor het moederschap ben jij het!’ Waarom zou het ontbreken van een partner ook het ontbreken van een kind moeten betekenen? Er is één vriend geweest die toen ik zwanger was zei dat ik door mijn keuze voor een donor het kind een vader ontnam. Maar na een gesprek over hoeveel scheidingen er tegenwoordig wel niet zijn waarbij kinderen bewust beseffen dat hun vader hun (deels) wordt ontnomen terwijl mijn kindje niet beter zou weten en met heel veel liefde groot gebracht zou worden, draaide hij gelijk bij. Wachten op een donor dus!” Eva kreeg te horen dat ze te allen tijde een pauze kon inlassen of zelfs kon stoppen met het traject. Deze gedachte vond ze fijn want ze was tenslotte nog geen 43 jaar; wie weet kwam ze toch nog de liefde van haar leven tegen. Na de inschrijving volgden er onder andere een paar medische tests waaruit bleek dat de kans op een zwangerschap erg klein was. En hoe langer Eva zou wachten des te kleiner de kans zou worden. “Normaal heb je 12 pogingen; bij mij werd dat teruggebracht naar 6. Ik had sterk het gevoel dat ze mij die 6 pogingen tegen beter weten in gaven en dat het vooral bedoeld was om aan het idee te wennen dat ik geen kindje van mezelf zou krijgen. Maar ik wilde dat juist zo graag! Hoe het kwam dat mijn vruchtbaarheid zo minimaal was, was niet bekend. Er kon geen duidelijke link gelegd worden met de behandeling van mijn kanker of mijn medicijngebruik ter vervanging van mijn schildklier. Ik moest het doen met de wetenschap dat zwanger worden heel lastig zou worden. Niet meer wachten. Zodra er een donor was, ging ik ervoor! Negen maanden later was ‘hij’ er, mijn donor. Ik moest iedere avond hormonen spuiten maar ik had het er voor over. Ik ging mijn droom waarmaken.”

Zwanger

De eerste IUI poging was raak, Eva was zwanger en kon haar geluk niet op. Zwanger! Ze geniet van deze bijzondere maanden en ook op haar werk is er alle begrip voor haar keuze om straks minder te gaan werken. Maar wanneer Eva de uitslag van de combinatietest krijgt, pakken donkere wolken zich samen. “Op alle drie de syndromen kwam een verhoogde kans: 1:50, 1:35 en 1:15. Zo klinkt het hoog maar als je er percentages van maakt lijkt het minder. Ik kwam voor de NIPT in aanmerking. Het wachten op de uitslag was killing, het duurde allemaal ontzettend lang. De uitslag was niet goed, helemaal niet goed en de grond schoof onder mijn voeten vandaan. Mijn zo gewenste kindje had trisomie 13, het syndroom van Patau. Omdat de NIPT in Nederland nog in een testfase was, werd er een vruchtwaterpunctie gedaan: ik was zwanger van een meisje en trisomie 13 werd onomstotelijk vastgesteld.” Deze uitslag was keihard en het begin van een periode van rouw en afscheid. Voor Eva stond direct vast dat ze haar meisje niet onnodig wilde laten lijden. Ze had geen hersenbalk, een hart met te weinig kamers en veel te grote nieren; een menswaardig leven was onmogelijk, zelfs niet wanneer de beste artsen haar zouden behandelen. “Ik hield vanaf de allereerste dag zielsveel van haar maar moest haar laten gaan; uit liefde heb ik haar eerder geboren laten worden. Ik heb haar nog ruim een maand bij mij gedragen om te wennen aan het idee dat ons samenzijn maar zo kort mocht duren en om zonder haast belangrijke beslissingen te kunnen nemen.”

Trotse moeder van Sarah

“Op vrijdag 20-06-14 — de dag waarvan de som 0 is —  ben ik met bijna 23 weken in het ziekenhuis bevallen van een heel klein mini meisje: Sarah. Een meisje met 11 kleine mini teentjes en 12 kleine mini vingertjes. Een meisje met haar mondhoekjes omhoog. Een meisje van wie haar grote neef zei ‘zij is de enige die kan zeggen dat ze haar hele verblijf op aarde heeft gelachen’. Wat was ik trots. Übertrots! Ook al hadden Sarah en ik hier geen toekomst, onze band zou voor eeuwig zijn. Mijn beste vriendinnetje, m’n moeder en m’n zus waren bij de bevalling. Het was een bijzonder en intiem moment. We hebben beschuit met muisjes gegeten, haar kleertjes aangedaan en met haar geknuffeld.”

Eva heeft na de geboorte van Sarah foto’s laten maken door Stichting Make a Memory, deze beelden zijn ontzettend dierbaar voor haar. De eerste nacht in haar nieuwe huis is Eva samen met Sarah. Zij in een bed en Sarah in een koelkast ernaast die vol lag met allemaal rozenblaadjes. Er komt veel bezoek, mensen die afscheid willen nemen van Sarah. Wanneer Eva zich realiseert dat ze haar meisje die dinsdag voorgoed los moet laten, roept ze het bezoek een halt toe. Ze wil alleen zijn met haar meisje en samen de laatste dagen doorbrengen. Die dinsdag rijdt Eva met Sarah naar het crematorium. Het crematorium dat ze met het toen 3-jarige zoontje van haar beste vriendinnetje heeft uitgekozen. Hij wilde meehelpen en Eva vond dat een goed idee, het maakte het allemaal wat luchtiger om samen een fijn plekje uit te zoeken voor haar meisje. “De kinderlijke onschuld en onbevangenheid namen de overhand van het verdriet. Ruim een jaar later zei hij tegen me ‘Sarah is dood hè Eva, ze is nu in de Hema.’ Hema of hemel … what is in a name?”

Een mooi afscheid

“In kleine kring hebben we tijdens de uitvaart naar foto’s van haar gekeken en geluisterd naar het lied dat ik voor haar had geschreven en wat een vriendin had ingezongen. Iedereen die bij de bevalling was heeft gesproken en ook mijn lieve grote neef van 13. Buiten stond haar mandje tussen de ballonnen voordat ze werden opgelaten. In de schaduw. Maar toen de ballonnen de lucht ingingen brak de zon door. Precies op haar gezichtje.”

In de ochtend haar crematie; in de middag aan de telefoon met de kliniek. “Ik wilde door.”

Eva’s lichaam had rust nodig. Ze moest wachten tot het najaar van 2014. Het syndroom van Sarah bleek vette pech, ze koos ervoor om met dezelfde donor door te gaan. Sarah zou ooit volle grote zus worden. Eva heeft maanden de tijd genomen om vooral psychisch op kracht te komen. “Die maanden puur op mezelf aangewezen zijn — met als ik wilde lieve familie, vrienden en vriendinnen om me heen — zijn voor mijn rouwproces heel goed geweest. Het rouwen begon al toen ik wist dat ze trisomie 13 had. Ik heb het afscheid van haar helemaal zelf kunnen invullen. Op een manier waarbij ik me prettig voelde. En voel. Niet iedereen kon dit waarderen, er zijn zelfs dierbare vriendschappen kapot gegaan. ‘Waarom heb je je kindje nog zo lang bij je gedragen terwijl je wist dat het eindig was?’ Zelfs na mijn toelichting bleef er onbegrip. Alsof je voor een ander kunt beslissen hoe iets moet voelen of wat een ander moet doen. Mijn motto ‘uit pure moederliefde heb ik je voor verder lijden behoed’ is echt op ieder moment dat ik het moeilijk heb m’n houvast. Het biedt me kracht en troost.”

Sarah’s zusje leeft!

Na vier pogingen was Eva weer zwanger. Ook al was twee keer vette pech ondenkbaar, Eva kon pas écht opgelucht ademhalen toen bleek dat alles goed was. Ze straalde de verdere zwangerschap en was ontzettend blij met haar buik die groeide en groeide.

Net na middernacht op 5 november 2015 braken Eva’s vliezen. De weeën kwamen op gang en ze ging naar het geboortehuis waar ze wilde bevallen. Toen de verloskundige naar het hartje wilde luisteren en dat na een aantal pogingen maar niet leek te lukken, was er angst en stress. Met een ander apparaat werd de hartslag wél geregistreerd, waarna werd voorgesteld om in het ziekenhuis de bevalling verder te begeleiden, omdat het zonder goede monitoring te risicovol werd. “Na afname van de weeën, heel veel wee-opwekkers en een ontsluiting die maar niet volledig werd, werd om 5 voor 11 — op 5-11 — mijn dochter Jula Vita Annemijn geboren. De namen van mijn meisjes matchen: Sarah heet voluit Sarah Sannemijn. Mijn tweede naam is Suzanne; zowel Annemijn als Sannemijn zijn een verbastering van ‘Suzanne van mij’. Jula heeft ‘Vita’ erbij gekregen wat leven betekent. Zij leeft!!”

“Ik voel me rijk, ben blij met iedere dag. Ook al liep m’n leven niet over rozen, iedere dag is voor mij feest. Ik geniet van m’n meisje, van haar ontwikkelingen, van haar pret en van de onvoorwaardelijke liefde. Jula weet zover dat nu al kan dat ze een grote zus heeft. Er hangen foto’s van Sarah in huis en soms speelt ze met de urn. Bij de geboortedag van Sarah staan we stil: we eten taart, zij mag Sarah’s kaarsjes uitblazen en we zingen.”

Er is een tijd geweest dat Eva heel graag nog een broertje of zusje voor Jula wilde. Zodat ze naast Eva nog iemand heeft die volle familie van haar is. Haar internist heeft haar toen geadviseerd om blij te zijn met wat ze heeft. “Hij twijfelt of het syndroom van Sarah wel dikke vette pech was ondanks de studies die er naar gedaan zijn. Mijn lichaam heeft ter bestrijding van de kanker zoveel radioactiviteit te verduren gekregen, dat het niet zo kan zijn dat m’n eicellen daardoor niet zijn aangetast. In plaats van pech bij Sarah is Jula misschien wel het grootste wonder. We tellen onze zegeningen, het leven is mooi!”

Het leven samen is mooi

Eva is haar donor eeuwig dankbaar. Door hem zijn haar grootste dromen uitgekomen. Met de geboorte-akte van Jula heeft ze naast uiterlijke kernmerken die ze al van de donor wist nog meer informatie op kunnen vragen. Hij is nu ongeveer 55. “Eigenlijk vind ik dat het nog best lang duurt voordat Jula contact met hem kan hebben. Dat is namelijk pas als ze 16 is. Hij is dan al bijna 70. Mochten ze een band met elkaar op willen bouwen, dan kan de tijd gelimiteerd zijn. Ik wil dus in haar dossier op gaan laten nemen dat ik al eerder open sta voor contact. Geen idee of dat kan, maar niet geschoten is altijd mis!”

Op de vraag of het zwaar is een kind alleen op te voeden is Eva’s antwoord volmondig nee! Ze weet niet beter, heeft geen discussies over opvoeding en heeft ook niet de mogelijkheid om teleurgesteld te raken in een partner. Ze heeft het heerlijk samen met Jula. Haar moeder past standaard een dag in de week op en staat altijd klaar als het nodig is. Daarnaast gaat Jula drie dagen per week naar het kinderdagverblijf, waar ze het enorm naar haar zin heeft. “Jula is erg sociaal, haar knuffels behandelt ze als haar kindjes, ze is vrolijk en begroet mensen op straat. Momenteel noemt ze ongeveer alle mannen die ze tegenkomt —  jong en oud — pappa. Misschien dat ik ooit denk ‘Ja, jij zou wel geschikt zijn als pappa. Als partner.’ Maar tegen die tijd dat het zover is, verwacht ik dat zij al lang niet iedere man meer zo noemt. ; )”