Bente en Rob hebben er een bijzonder jaar op zitten. Een jaar dat in het teken stond van een heftig traject om zwanger te raken met als bekroning een mooie zwangerschap waar Bente met veel plezier en trots over heeft geschreven op mamaisthuis.

In deze (voorlopig) laatste post kun je lezen hoe het derde trimester van de zwangerschap is verlopen:

19 oktober
Sinds begin september ga ik één keer per week naar zwangerschapsyoga. Al voordat ik überhaupt zwanger was, wist ik dat — mocht het ooit zover komen — ik een dergelijke cursus wilde gaan doen. Naast de normale lessen, zat bij deze cursus ook yoga in het water en elke maand een partnerles in. Vandaag was het zover en mocht Rob eindelijk mee. Alle andere dames hadden al laten weten dat hun wederhelft er helemaal geen zin in had, maar mijn Rob had dit wel! Hij keek er echt naar uit, want wie had ooit gedacht dat wij met zijn tweeën op een matje bij zwangerschapsyoga zouden zitten? Daar konden we echt alleen maar van genieten. Een uur lang deden we ademhalingsoefeningen en stonden we in posities die prettig zijn om straks de weeën mee op te vangen. Rob kreeg nog wat tips over pijnvermindering door massage, hartstikke handig. Tijdens de lessen daarvoor vertelde de docente ons dat ontspannen schouders ook tijdens de zwangerschap heel belangrijk zijn om ruimte te creëren in je buik. Dus wanneer merkten dat onze schouders vastzaten, moesten we op haar advies onze mannen lief aankijken. Rob dacht dat ik dit verzonnen had, dus deze les had hij mooi de kans om de docent er zelf naar te vragen. En natuurlijk, ze beaamde mijn verhaal dus geen excuus meer om niet te masseren : ) Gelukkig is Rob vaker zo lief om me te masseren als ik ergens last heb maar wie weet heb ik nu nog vaker geluk!

16426735_1414640481902869_123029628_n

1 november
Op gewicht blijven is eigenlijk altijd al een behoorlijk ‘Ding’ geweest in mijn leven. De kilo’s komen er makkelijk aan en gaan er moeilijk af. Hoewel ik vanaf het begin van de zwangerschap geprobeerd heb zo gezond mogelijk te eten, gaf mijn lichaam vaker aan zin te hebben in ongezond eten. Dit zat mij dwars en ik merkte dat ik er echt onzeker van werd dat ik aankwam in gewicht en ook wist ik niet goed wat de baby nu echt nodig had. Om advies in te winnen besloot ik naar een diëtiste te gaan die gespecialiseerd is in voeding tijdens zwangerschap. Ik vond deze extra informatie en houvast ontzettend prettig! Ze berekende wat ik te weinig of te veel nam en toen werd duidelijk dat meer zuivel en meer vis de meest nodige aanpassingen waren in mijn voedingspatroon.

7 november
Sinds ruim een jaar heb ik weer contact met vriendinnen van mijn MBO opleiding. Twee van hen zijn sinds kort mama en de derde is kersverse oppastante. We spreken deze dag af om te gaan high tea-en en de vier baby’s — de mijne in de buik ook meegerekend — zijn ook gezellig mee. Ik kijk naar de trotse dames die verliefd naar hun eigen kindjes op schoot kijken en dan bedenk ik me: ‘als ik nu niet zwanger was geweest zou ik dit contact waarschijnlijk niet zo fijn vinden en misschien wel bewust afhouden.’ Want hoezeer je het een ander gunt, je gunt het jezelf ook! Juist nu ik zwanger ben geniet ik meer dan ooit van dit contact. Wetende dat ik over drie maanden ook met zo’n hummeltje in mijn armen zit zal het contact alleen maar waardevoller worden, helemaal wanneer we de kindjes samen zien opgroeien.

11 november
De laatste, derde pretecho staat voor vandaag op de agenda. Dit moment op beeld hielden we voor ons tweeën, of beter gezegd ons drieën. Ons kleintje lag weer lekker laag tegen de placenta aan. Met een handje op zijn schouder en de ander in zijn gezicht. Grappig want ik herken hier mijn slaaphouding in als ik op mijn zij lig. Onze kleine acrobaat zuigt daarnaast ook nog op zijn teentjes terwijl de navelstreng tussen zijn armpjes ligt. Met andere woorden: van welke kant we ook probeerden hem in beeld te krijgen, hij heeft zijn gezichtje goed verstopt. Rob vroeg van de week: “Zou je aan het oortje al kunnen zien of zijn oorlel vast of los zit?” Onze kleine man was wel bereid om dit te laten zien. Zijn kleine oortje kwam namelijk mooi in beeld. Maar dit was ook alles wat we in een dik half uur te zien kregen, hier moesten we het mee doen. Prikken, springen, we hebben alles geprobeerd maar niets hielp! Dit geeft mij iedere keer wel een fijn gevoel; wat je ook doet hij laat zich niet gek maken, hij lijkt er aan de binnenkant niets van te voelen in zijn fijne huisje. We spreken af om over een paar dagen terug te komen en ik krijg als tip om een dik uur van te voren wat zoets te eten zodat hij wat actiever wordt bij die echo. De rest van deze dag besteden we aan shoppen, hoognodig nu mijn buik zo snel groeit! Het was een slopende dag met tussen de middag een je-bent-jezelf-niet-als-je-honger-hebt Snickers momentje. Helaas krijgen we deze dag ook te horen dat onze enige oma is gevallen en haar heup heeft gebroken. We zorgen dat er bij de komende bezoekuurtjes steeds iemand van de familie bij haar is, zo sneu! Wij gaan morgenmiddag nadat ze geopereerd is. Wanneer we de volgende dag bij haar aankomen, slaapt ze. Een half uur later gaan we terug om een briefje neer te leggen en net op dat moment wordt ze wakker. Ik zeg: “Hallo oma”. Ze kijkt me verward aan maar zodra ik dichterbij kom, legt ze direct haar handen op mijn buik en streelt hem een paar minuten: “Het is nu al een schatje!” Ja oma dat klopt!

15802983_248522685569445_3727522186857021440_n(1)

15 november
Pretecho poging twee. De echografiepraktijk is van twee dames. We hebben nu voor de eerste keer de andere vrouw. Zij waarschuwt dat ze soms wat fanatiek kan zijn in het prikken van de baby en dat ik moet gillen als iets pijnlijk of onaangenaam voelt. Al snel zien we dat de kleine er hetzelfde bij ligt als de vorige keer. Hij ligt nu zelfs in diepe slaap! Ondanks een gebakje en dat extra gebakje dat oma niet wilde eten omdat de kleine het volgens haar meer nodig had, is de kleine niet vooruit te branden! Op de foto’s van vandaag is het gezichtje nog minder goed te zien. We zijn blij met de foto’s die we tot nu toe hebben en gaan met goede zin, lachend om zijn eigen willetje, weer weg.

23 november
We gaan er lekker even tussen uit, van donderdag tot maandag gaan we heerlijk nog even met zijn tweeën genieten. We gaan uit eten, heerlijk wandelen, slenteren door de stad en slapen in hotelletjes. Natuurlijk kunnen we het niet laten om iets voor de uk te kopen wanneer we door de stad slenteren. Dit weekend word ik ’s nachts wakker met een enorme druk op mijn schaambeen. Gezien het tijdstip kon ik niemand bellen maar wel kon ik Google raadplegen. Er waren twee opties: bandenpijn of de kleine was aan het indalen. Wááát nu al? Het zou heel goed kunnen zeker gezien het kindje een voorkeurshouding heeft dat al in de goede richting is. Ik val nog even in slaap en daarna is het nare gevoel weg. Overdag en ook de dagen erna voel ik de kleine alleen recht in het midden. Ik kan niet wachten tot de volgende echo om te zien of mijn vermoeden klopt.

5 december
Vanmiddag hebben we weer controle en een echo in het ziekenhuis. Rob kon helaas geen vrij krijgen, maar gelukkig wilde mijn moeder met me mee. Op de echo was alles weer goed. Hij was zelfs al een beetje aan het zakken, maar dat vermoede had ik al na de pijn van een aantal dagen terug. Daarna volgde een gesprek met de gynaecoloog. Ze vroeg of de kleine lekker beweeglijk was in de buik. Toen ik zei dat hij erg rustig is en ik hem maar af en toe voel, schrok ze! Ze zei dat ieder kindje een eigen patroon heeft maar dat ik dat wel goed in de gaten moet houden. De dagen erna werd ik mij steeds meer bewust van hoe rustig de kleine eigenlijk is. Als ik ga liggen, voel ik hem wel altijd maar niet heel hard of heel veel. Maar mijn gevoel zegt dat de kleine gewoon heel tevreden is en dat ik me geen zorgen hoef te maken. Ook al merk ik dat ik me sinds deze afspraak vaker afvraag of dit wel zou moeten of niet.

17 december
Vandaag ben ik echt enorm verrast met een babyshower! Ik had werkelijk tot het moment zelf niets door en was zo blij iedereen te zien. Er waren te veel lekkere hapjes en we zijn overladen met cadeaus. Verder deden we wat spelletjes maar we hebben vooral veel gekletst. Heerlijk om alle lieve vrouwen in je leven om je heen te hebben. Na afloop kreeg ik nog meer het gevoel: nu komt het echt dichtbij!

22 december
De eerste controle waar ik alleen naar toe moet. Ik had me voorgenomen om toch maar te benoemen dat de kleine zo rustig is. Stiekem hoopte ik al op een extra scan en die kreeg ik ook. Helaas ben ik hierna niet gerustgesteld, dat de kleine zo ontzettend rustig is is toch wel een beetje zorgelijk. Wanneer ze vragen of ik morgen terug kan komen voor een extra check schrik ik toch wel. Duimen dat ik morgen wel met een rustig gevoel naar huis kan gaan. 

23 december
Toen ik gisteren Rob zag na de onzekere controle, kwam alles los! Ik was enorm ongerust en telde de uren af tot morgen. Rob regelde natuurlijk dat hij dit keer wel mee kon. De verpleegster was een lieve rustige vrouw die alles nog een keer uitlegde. Al snel was de kleine druk in de weer. Als extra controle werd tijdens de CTG ook meermaals mijn bloeddruk gemeten. Na een half uur kwam de gynaecoloog om te zeggen dat het er prima uitzag. Nu nog even wachten op het officiële gesprek. Deze gynaecoloog vertelde dat het standaard protocol was om twee dagen achter elkaar een CTG te maken. WAT? Hadden ze dat gisteren niet even kunnen zeggen?! Mijn bloeddruk was nog in orde dus over twee weken hoefden we pas weer terug te komen. Ik baal van de stress die ik gehad heb en dus niet nodig bleek! En ik besluit weer op mijn eigen gevoel te vertrouwen en me niet te veel zorgen te maken. Kerst vieren we met onze families en we zijn ons extra bewust van hoe we er volgend jaar bij zullen zitten!

30 december
Mijn laatste werkdag is eindelijk aangebroken. Rob is sinds ons laatste ziekenhuisbezoek extra bezorgd en heeft mij de afgelopen week veel uit handen genomen. Ik kijk nu vooral uit naar de leuke dingen zoals het inrichten van het kamertje, het wassen van de kleertjes en allerlei andere babybezigheden. Maar toch zie ik ook wel op tegen het thuiszitten en wachten tot de kleine er eindelijk zal zijn. Hopelijk vliegt de eerste maand voorbij en gaan de maanden na de geboorte heel langzaam. Helaas zegt iedereen dat dit vaak andersom is.

31 december 
De laatste dag van het jaar. Waar we vorig jaar nog stiekem hoopten op een zwangerschap, sta ik hier nu met een hoogzwangere buik. Het voelt allemaal nog steeds als een mooie droom, zo onwerkelijk! We vieren oud en nieuw bij een vriend, zijn zus, haar kinderen en nog een bevriend stel. Wanneer de klok eindelijk twaalf uur slaat, beseffen we ons dat dit het jaar is waarin onze langgekoesterde wens, onze gezamenlijke droom uit gaat komen! Het duurt nu nog precies een maand totdat ik de veertig weken bereik. Ik denk alleen dat de kleine iets eerder komt en Rob denk juist wat later. Maar hoe dan ook, ik geniet nog steeds van deze bijzondere zwangerschap dus hij mag komen wanneer hij het het juiste moment vindt. 

4 januari
Van mijn ouders hadden we een zwangerschapsshoot cadeau gekregen. Omdat mijn buik best lang op zich heeft laten wachten, hebben we dit redelijk laat ingepland. Gelukkig kan ik me nog aardig bewegen, wel zo handig want Rob heeft altijd leuke ideeën waarbij ik dus regelmatig van houding moet veranderen. Het was erg leuk om te doen, met zijn drietjes poseren. En we zijn super blij met het resultaat; een mooie herinnering voor later!

9 januari
De controles zijn nu wekelijks. Gelukkig hebben we de komende afspraken al vooruit kunnen plannen zodat we steeds met zijn tweeën kunnen gaan. Hoewel we ieder keer denken dat deze laatste afspraken zo voorbij zijn, duurt het toch steeds weer langer dan gedacht. Zo ook deze keer. De bovendruk is wat hoog en voor de zekerheid wordt er om de vijf minuten gemeten en moet ik een plasje inleveren om de eiwitten in mijn urine na te kijken. Een dik uur later krijgen we de uitslag. Alles is in orde. Het is bijna niet voor te stellen maar misschien hebben we vandaag wel voor de laatste keer ons zoontje op de echo gezien. Nog even en dan zien we hem in het echt want hij is nu ingedaald en ligt mooi vast. Het echte aftellen kan beginnen! 

Liefs Bente

Heb jij het verhaal van Bente en Rob ook gevolgd vanaf het moment dat zij een oproep voor een eiceldonor deden op Facebook? Bente hield een dagboek bij op mamaisthuis om mensen mee te laten lezen in hun droom die inmiddels werkelijkheid is geworden. Ja je leest het goed, Bente en Rob zijn afgelopen week ouders geworden van een prachtige zoon, een wolk van een baby genaamd Ibbe! Moeder, zoon en vader maken het uitstekend en genieten van dit intense geluk. Ze hebben zelfs al een prachtige fotoshoot erop zitten met hun kleine knapperd.

Hoera voor prachtige Ibbe!

Kleine Ibbe

 

Vlak voor de ontmoeting met haar zo gewenste kindje, stuurde Bente ons de laatste update van haar zwangerschapsdagboek. Het blijft ontzettend bijzonder én hoopvol voor anderen dat Bente en Rob nu eindelijk via eiceldonatie ouders zijn geworden. Namens het hele mamaisthuis team van harte gefeliciteerd met jullie prachtige zoon. Wij wensen jullie mooie en intense genietmomentjes toe, een spoedig herstel en voor de toekomst heel veel geluk! 

Lees ook: Wachten op de grote dag!