Mijn naam is Bente Meijs en ik en mijn man zijn inmiddels zwanger na een geslaagde eiceldonatie. Zoals je zult begrijpen zijn wij door het dolle heen, een jaar geleden leek het nog onmogelijk maar niet is minder waar. De kleine is alweer 16 weken heerlijk aan het groeien in mijn buik. 

We hebben vorig jaar besloten om maandelijks ons verhaal op mamaisthuis te delen omdat we de mensen die ons vanaf het begin volgen, graag op de hoogte willen houden. Het hele traject is intensief en spannend geweest en ligt nu achter ons maar ook tijdens de zwangerschap houden wij jullie graag op de hoogte. Om zo te laten zien dat het echt mogelijk is ouders te worden middels eiceldonatie. Vervroegd in de overgang raken hoeft dus niet te betekenen dat je de hoop op een kindje moet laten varen, wij zijn hier het levende bewijs van. Het kost tijd en energie maar het kan!

14233747_10209708878695093_1038848978_o

Een stralende mama to be en een beginnend buikje

 

Er zijn weer een aantal weken voorbij, lees mee in mijn dagboek hoe ik dit heb ervaren:

11 augustus

Nadat ons filmpje verscheen op Facebook is het heel druk geweest met alle belangstelling. Maar nu is het weer lekker rustig. Ik voel me nog steeds top, weinig klachten maar toch helemaal zwanger! Rob zei gisteren tegen mij: “ik zie gewoon dat je nog nooit zo gelukkig bent geweest”, en dat klopt, zo voel ik dat ook. Altijd waren er gedachten en angsten in mijn hoofd als: word ik ooit mama, hoelang moeten we nog wachten op een zwangerschap en zal het dan wel goed gaan? Nu weet ik gewoon zeker dat mijn grootste droom uit gaat komen. Ik kan mij niet voorstellen dat iets mij nu nog intens verdrietig kan maken. Hetgeen ik altijd gewild heb, mijn liefste wens gaat in vervulling. Het gevoel van dankbaarheid en geluk is zo immens groot! Zeker nadat wij gisteren van het ziekenhuis in Utrecht een email ontvingen waarin stond dat, sinds zij in 2012 zijn gestart met het werven van donoren, er sindsdien maar twee baby’s zijn geboren. TWEE! Dit getal is schrikbarend laag. Wel wordt er gezegd dat er nog twee dames is verwachting zijn. De kliniek waar wij zijn geweest heeft al meerdere succesvolle pogingen gedaan. Wat zijn wij blij dat we op het juiste moment bij de juiste gynaecoloog zijn geweest die ons heeft gewezen op deze nieuwe kliniek. Maar wat schrik ik van deze aantallen, ik wist dat we ontzettend geluk hebben gehad maar dat er zovéél koppeltjes na jaren wachten nog steeds niet geholpen zijn, doet me verdriet. Ik hoop dat ons verhaal er in elk geval toe heeft bijgedragen dat tenminste één vrouw zich als eiceldonor heeft gemeld en dat ze daadwerkelijk iemand heeft kunnen helpen!

14215220_10209708878255082_1204928224_o (1)

Boy or a Girl 🙂

 

15 augustus

Vandaag gingen we voor controle naar het ziekenhuis. Het gesprek met de gynaecoloog werd gecombineerd met het maken van de echo, want de gynaecoloog wilde zelf ook een kijkje nemen. De beste man kon je niet zo mooi in beeld krijgen maar toch hebben we even kunnen spieken en luisteren. Hij vergat zelfs de echo uit te printen en wilde ons bijna die van een ander stel meegeven. Gelukkig hebben we over drie dagen een uitgebreide pretecho. Mijn bloeddruk was ook weer helemaal goed. Toch fijn om gerustgesteld te worden aangezien ik verhoogde kans heb op een hoge bloeddruk. De gynaecoloog sprak ook nog met ons over een onderzoek naar vroeggeboorte, de kans hierop kunnen ze bepalen aan de hand van het opmeten van de lengte van de baarmoederhals. Mocht het nodig zijn, ik heb een verhoogde kans op vroeggeboorte, dan kunnen we meedoen. Dit houdt in dat ik weer medicatie moet slikken, medicatie die ik ook gebruikt heb om zwanger te worden. Hopelijk blijkt het niet nodig maar anders willen we er zeker over nadenken want we willen vooral dat de kleine spruit zo lang mogelijk in mijn buik blijft zitten om te groeien!

18 augustus

Vandaag komen we er hopelijk achter of we een meisje of jongetje krijgen. Tot een paar weken terug waren we er allebei van overtuigd dat het een meisje zou zijn. Een heel sterk onderbuik gevoel, letterlijk…Terwijl eigenlijk onze hele familie dacht dat we een jongetje zouden krijgen. Maar bij de laatste echo was de nub (het bultje tussen de benen wat later een piemeltje of spleetje moet worden) goed in beeld gebracht. Hierna paste ik zelf de nub theorie toe. Aan de stand van het bultje in vergelijking met de ruggengraat zou je kunnen zien of het een jongetje of meisje zou worden. Het leek heel duidelijk; een jongetje. Maar er bestaat veel twijfel over deze test dus ik bleef voorzichtig. Vanaf nu wist ik het helemaal niet meer, mijn gevoel zegt het één en een theorie bewijst het ander. Rob hield zich niet zo bezig met deze theorie, hij was nog helemaal van overtuigd dat we een dochter zouden krijgen.

Vandaag is het eindelijk zo ver, hoe spannend. De dame van de echopraktijk gaat meteen van start en brengt de kleine in beeld. Helaas is onze kleine spruit een beetje preuts en liggen de navelstreng en beide handjes tussen de benen. Na eerst al het andere bekeken te hebben (wat overigens allemaal helemaal prima was, geen klompvoeten, open ruggetje of andere dingen die nu al zichtbaar zouden moeten zijn), te gaan plassen, springen en porren, deed ze nog een poging. Maar nee, onze kleine leek te denken: ‘no pictures please’. Uiteindelijk zegt ze: “ik weet het al, maar wil het jullie laten zien.” En ja hoor, heel even zien wij het ook duidelijk in beeld; hoera, we krijgen een zoon! Raar en bijzonder dat we het nu helemaal zeker weten en ook wel even wennen omdat ons gevoel zoiets anders zei. Maar we zijn onwijs blij en trots. Een voorkeur hadden we niet, zolang het maar gezond is. Het enige wat nu wel lastig gaat worden, is het kiezen van een naam. Want er stond nog geen jongensnaam op ons lijstje. We houden dit mooie nieuws nog twee weken geheim voor familie en vrienden en dan mag iedereen het weten. Vanaf nu zal Rob niet meer de enige man zijn in mijn leven!

14215685_10209708880295133_2046293471_o

De wereld kleurt blauw; it’s a boy

 

4 september 

Wat ben ik blij dat het eindelijk zover is, vandaag is de Reveal party baby Meijs! Ik was al aan het knutselen geslagen met een prikbord waarop de gasten konden aangeven wat zij dachten: een jongen of meisje. Ik heb muffins en een taart gebakken en alles versierd in de kleur van het geslacht, blauw blauwer blauwst. Twee dagen later werd ik 27 jaar en dan zouden we dubbel feest vieren maar de bekendmaking stond op de voorgrond. Toch bracht iedereen cadeautjes voor mij mee, super lief. En ook allemaal spulletjes voor de baby, zo leuk, een feestje om uit te pakken en heel erg welkom aangezien we nog zoveel nodig hebben. Na het uitpakken van de cadeautjes gingen we met zijn allen naar buiten. Iedereen was in het wit gekleed, dit was de dresscode die we vooraf hadden laten weten. We stelden onze familie en beste vrienden op in een rij en vertelden ze dat ze hun ogen dicht mochten doen. Iedereen kreeg een bekertje in de handen met blauwe kleurpoeder. Nadat we met zijn allen hadden afgeteld van drie tot één gooiden we allemaal het bekertje omhoog en dwarrelde de poeder naar beneden. Nu mag iedereen het weten; we zijn zwanger van een klein ventje, een stamhouder!

Dat onze beide ouders ook eerst een zoon kregen is natuurlijk extra speciaal. Ons zoontje zal nog maar één overgrootouder hebben, oma stok. Oma stond precies in de windrichting en was dus als enige aanwezige helemaal blauw gekleurd. Gelukkig vond ze dat niet erg, ze is vooral heel erg trots dat ze een achterkleinkind krijgt. En wij zijn heel dankbaar dat zij dit mee mag maken. En ook haar eerste kleinkind was een jongetje, bijzonder dus. Op het bord konden we lezen hoe de verdeling van de stemmen was, ongeveer de helft dacht dat wij zwanger zijn van een meisje en de andere helft dacht een jongetje. De opa’s en oma’s hadden het allemaal goed, hun voorgevoel zei dat het een jongetje zou worden. We hebben een fantastische dag gehad, en voor mij was dit denk ik toch wel de meest speciale verjaardag tot nu toe.

Hebben jullie ook een Gender Reveal party gehouden en zo ja hoe hebben jullie dit gevierd? Laat het weten in de comments…