Wanneer je zwanger bent begint er in de meeste gevallen een wonderlijk avontuur. Hoewel de meeste vrouwen goed beseffen dat het lichamelijk een hele toer is, gaat eigenlijk niemand er van uit dat een zwangerschap ook gepaard kan gaan met zeer ernstige lichamelijke klachten.

Wanneer Carola 15 weken zwanger is van haar tweede kindje verandert haar leven voorgoed. Wat een fantastisch nieuws, op de echo zien zij en haar man een prachtige baby die zich naar wens ontwikkelt. Maar als Carola na het bekijken van de echo van de bank af wil komen, lukt dat niet. Ze krijgt vreselijke pijn, iets waar ze eerder last van heeft gehad en ze weet bijna niet hoe ze zichzelf in een andere positie moet krijgen. De diagnose is voor de verloskundige heel helder: bekkeninstabiliteit!

Carola ging meteen aan de slag met oefeningen bij een bekkentherapeut. “Helaas werden mijn klachten alleen maar erger en de pijn werd op een gegeven moment ondraaglijk. Ik moest zelfs besluiten te stoppen met werken, al ver voor mijn eigenlijke verlofdatum. Dit was natuurlijk helemaal niet hoe ik het mij allemaal had voorgesteld. De hele zwangerschap stond in het teken van pijn en verdriet en niet meer in het teken van genieten.”

Volledig afhankelijk

Het gaat bergafwaarts met Carola, ze is bijna volledig afhankelijk van haar man. Ze kan de trap niet meer op en wanneer ze naar de wc wil moet haar man haar uit bed tillen en ondersteunen. Zwanger maar volledig afhankelijk van hulp. Tijdens de laatste weken van de zwangerschap beland Carola in een rolstoel. Het is soms heel moeilijk om nog te genieten en positief te zijn. Ze hadden er zo naar uitgekeken. “Mijn lieve dochter Noortje werd er soms ook verdrietig van, maar we stelden haar gerust: ‘Na de zwangerschap is alles anders’. En zo zag ik dit ook! Natuurlijk zou ik na de bevalling weer rustig opbouwen. Ik zag mijzelf al als trotse moeder van twee achter de wagen lopen. Maar hoe anders was de werkelijkheid! Hoewel een andere bekkenfysio er na de zwangerschap echt alles aan heeft gedaan om mij van de pijn af te helpen, mocht het niet baten. Ook werken ging niet meer en na mijn zwangerschapsverlof bleef ik in de ziektewet.”

Niet is meer vanzelfsprekend

Carola kan het maar moeilijk accepteren, ze ging gezond de zwangerschap in, had inmiddels twee prachtige kinderen maar ze kan niets meer met ze doen. Niets is meer vanzelfsprekend, overal moet over nagedacht worden omdat alles enorm veel energie kost en pijn oplevert. “Het doet me enorm verdriet als Noortje zegt: “Mama, jij bent een stomme mama, je doet niets meer samen met mij en je hebt alleen maar pijn”. Dan breekt echt mijn hart! Ik wil zo graag een normaal gezin vormen, de kinderen een onbezorgde jeugd geven, dit staat zo ver af van hoe ik het ooit had gewenst.”

De druk werd te veel

Carola start een intensief revalidatietraject; twee à drie dagdelen per week werkt ze hard aan haar conditie, voert gesprekken met een psycholoog en krijgt haptotherapie. Deze vorm van revalideren doet haar goed en ze krijgt weer wat vertrouwen in de toekomst. Wanneer ze vanuit het UWV te horen krijgt dat ze weer moet gaan werken ondanks het revalidatietraject en de helse pijnen die ze heeft, besluit Carola haar baan op te zeggen. “De moed zakte me volledig in de schoenen, hoe kan dit toch?! Ik voelde me nog zo ziek en er leek maar geen verbetering te komen. Het deed me veel verdriet ontslag te nemen maar het ging echt niet meer. De druk van het re-integreren en beter worden werd me te veel. Terwijl ik huilend op de bank zat, deed Marcel de ontslagbrief op de bus.”

Een nieuwe diagnose

Van een arts uit Enschede — die Carola zelf onderzoekt en een eigen diagnose stelt — krijgt ze te horen dat er nog een mogelijke kans op genezing is: een operatie die zeer zelden wordt uitgevoerd. Carola beseft dat ze weinig keus heeft. “Ik kon niet accepteren dat dit mijn leven zou zijn en dat van ons gezin. Zelfs een hele kleine kans op verbetering is al een reden om ervoor te gaan. Ik schrik als ik tegen mijn man de volgende woorden uitspreek: ‘Deze operatie is het bewijs naar iedereen die denkt dat ik me aangesteld heb!’. Ze moesten eens weten hoeveel pijn ik echt heb en hoe ik de dagen doorkom.”

De operatie en revalidatie

“Op 6 december 2016 ging ik onder het mes. De operatie is niet geheel zonder risico en het eerste wat ik doe als ik uit de narcose kom is mijn tenen bewegen. Yes, ze doen het! De arts vertelt mij dat de operatie is geslaagd en we moeten afwachten in hoeverre ik ooit weer alles zal kunnen en pijnvrij door het leven kan.” De eerste 6 weken na de operatie lag Carola alleen maar op bed, ze kon nu echt helemaal niets meer. Zelfs de kinderen om haar heen hebben was te veel. De periode na de operatie moest Carola vaak met een rolstoel of rollator eropuit. Nu gaat het sinds een paar maanden iets beter maar ze zit nog volop in het revalidatietraject. Alle activiteiten die ze doet, moet ze met heel veel rust en pijn bekopen. Altijd vooraf bedenken wat en hoeveel ze kan en de impact die het naderhand op haar energielevel en emoties heeft. “Het is mijn doel om Noortje uiteindelijk helemaal zelfstandig naar school te kunnen brengen. Dit lukt me nog niet 5 dagen per week, maar 1 dag op en neer lukt wel. Daarnaast loop ik zeer regelmatig met de kruk of rollator, maar de afstand is nog erg beperkt.”

De omgeving

“We hebben echt ontzettend veel hulp van heel veel lieve mensen om ons heen. Zonder deze bijzondere mensen hadden we nooit als gezin zo’n stevige basis kunnen vormen. Ik put hier enorm veel kracht uit! Maar we zijn helaas ook vrienden kwijtgeraakt. Mensen vinden het te lang duren. Je ziet ook niet veel aan mij en dat maakt het voor een buitenstaander vaak lastig begrip op te brengen, zeker na 2½ jaar. Dat maakt me verdrietig. Ik hoef echt niet steeds over mijn ziekte te praten, ik praat net zo lief over andere dingen. Ik hoop dat mijn kinderen ondanks alles mijn liefde voelen en dat ze blij zijn met wie ik ben!”

Verhaal op mamaisthuis

“Ik wil mensen met mijn verhaal meer inzicht geven over de impact van bekkeninstabiliteit tijdens én na een zwangerschap. Daarnaast hoop ik ook dat familie en vrienden mijn verhaal lezen en dat er op deze manier dingen duidelijk worden. Ik wil heel graag dingen doen, maar soms kan ik niet en moet ik afzeggen. Ik word er ook verdrietig van als ik afspraken af moet zeggen. Je ziet niets aan mij, maar ik ben wel ziek. Ik hoor regelmatig als ik in een winkel loop” Wauw wat goed! Het gaat zeker goed met je!” Ik snap deze reactie en ik denk dat ik hetzelfde zou denken. Maar achter die wandeling naar de winkel zit een heel verhaal. Ik word gek van het binnen zijn, steeds weer tussen diezelfde muren. Soms moet ik er gewoon even uit maar dat heeft wel consequenties. Na die kleine wandeling met rustpauzes kan ik niks meer, en morgen ook niet en overmorgen ook niet. Dan lig ik in bed.