Bente en Rob: wachten op de grote dag…

Mijn naam is Bente Meijs en ik sta samen met mijn man Rob aan het begin van een heel spannend traject; een vruchtbaarheidsbehandeling middels een eiceldonatie. 

Op mijn vijftiende ben ik vervroegd in de overgang geraakt en als 18 jarige vrouw kreeg ik te horen dat ik onvruchtbaar was en niet via de natuurlijke weg moeder zou kunnen worden.

De wens voor een kindje
Inmiddels ben ik alweer zeven jaar gelukkig met Rob, de man van mijn dromen en straks hopelijk de vader van mijn kinderen. Onze relatie is heel intens en ijzersterk en nadat we begin dit jaar ons droomhuis hebben betrokken, hebben wij nog maar één vurige wens; een gezinnetje stichten. Jullie hebben in een vorige blogpost al kunnen lezen hoe Rob een paar jaar geleden reageerde op mijn onvruchtbaarheid en hoe wij hier samen vaak over hebben gepraat. Uiteindelijk hebben wij na al deze gesprekken samen besloten om voor eiceldonatie te gaan en middels het filmpje op Facebook hebben wij de zoektocht naar een geschikte donor in gang gezet.

Openheid en het taboe doorbreken
We hebben besloten om maandelijks ons verhaal op mamaisthuis te delen omdat we de mensen die ons vanaf het begin volgen, graag op de hoogte willen houden. Tot aan de eerste poging kun je hier lezen hoe het met ons gaat, welke obstakels we tegenkomen en welke emoties we te verwerken krijgen. We beseffen ons dat het een spannend en intensief traject wordt met veel ups en downs maar we willen graag meewerken aan meer openheid over eiceldonatie.

Lees hier terug wat er allemaal vooraf ging aan deze blogpost 

April 2016, donorvoorstel
Daar zat ik dan te wachten, ergens tussen 12.00 en 13.30 uur zouden wij gebeld worden door een arts van het Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Ondanks dat ik al een paar weken had moeten wachten op dit telefoontje, tikten deze laatste minuten echt ontzettend langzaam weg, ik heb nog nooit zo vaak op mijn horloge gekeken als die middag.

Iets voor half twee ging de telefoon, eigenlijk ging hij amper één keer over want ik nam hem razendsnel op. Het telefoongesprek was ingepland om de resultaten van de onderzoeken te bespreken maar een week eerder ontvingen wij een mail met de titel: “bevestigen telefonische afspraak donorvoorstel”. Hierdoor kregen wij al het vermoeden dat het gesprek over iets heel anders dan de resultaten zou gaan en dat klopte!

We wisten dat er een moment zou komen waarop we een lijst met uiterlijke kenmerken van de donor zouden krijgen. Kenmerken die we dan met ja of nee moesten beantwoorden maar dat dat moment zich zo snel zou aandienen, hadden wij niet gedacht. Wat een verrassing en wat reuze spannend weer. In dit hele traject zijn al zoveel mooie en moeilijke onverwachte dingen voorgevallen, niks is voorspelbaar dat blijkt maar weer.

Uiterlijke kenmerken
Onze arts viel meteen met de deur in huis: “we hebben een voorstel voor jullie.” Hier hadden we zolang op gewacht en nu stonden we ineens veel verder in het traject. De donoren waar we eerder mee in het traject in Gent zaten, moesten nog een aantal medische onderzoeken afronden. Deze donor heeft dat allemaal al achter de rug en haar eitjes zijn beschikbaar om onze grote wens hopelijk in vervulling te laten gaan.

We mochten de tijd nemen om over dit donorvoorstel na te denken maar aangezien we al eerder in een gesprek hadden aangegeven dat wij geen ‘eisen’ stellen aan een donor, hebben wij volmondig ja gezegd en zijn met heel ons hart akkoord gegaan met dit voorstel. Het ziekenhuis screent vrouwen die donor willen zijn al op leeftijd en gezondheid dus daarin lopen wij geen risico. Om nu specifiek een donor te wensen met stijl bruin haar, bruine ogen en klein van lengte voelt voor ons niet goed. Voor de buitenwereld en ook straks voor ons kindje maken we er geen geheim van dat er geen genen van mij doorgegeven zijn. We zullen eerlijk en met liefde vertellen hoe de zwangerschap mogelijk is geworden en waarom we voor deze weg hebben gekozen. Indien wij wel een donor zouden hebben die qua uiterlijk op mij lijkt dan nog hebben wij niet vooraf de garantie dat die kenmerken ook doorgegeven worden. Ik lijk zelf ook niet op mijn moeder ondanks ons genetisch verwantschap. Wij waren in de veronderstelling dat we ook informatie zouden krijgen over de leeftijd van de donor maar dat wordt niet gedaan bij het Medisch Centrum Kinderwens. Het ziekenhuis werkt met vrouwen van 23 tot en met 35 jaar. Tijdens het gesprek hebben we ook nog even kort de resultaten van de onderzoeken doorgenomen. Die waren helemaal in orde dus daar waren geen bijzonderheden over te melden.

Wachten duurt lang…
Nu is het weer wachten. Inmiddels staan we in het laatste stukje van het traject en moeten we wachten tot er een afspraak ingepland kan worden voor ons. Tijdens die afspraak gaan we het medicatieplan doorspreken en horen we ook op welke termijn een poging gedaan kan worden. Wanneer dit zal plaatsvinden kon de arts ons helaas nog niet vertellen, tot het allerlaatste moment zal ons geduld flink op de proef worden gesteld maar we weten waar we het voor doen en dat is al het wachten meer dan waard. Elke dag is weer een stap verder voorwaarts en brengt ons hopelijk dichterbij onze zwangerschap.

Indien er geen eigen cyclus meer is, wordt het embryo teruggeplaatst in een met hormonen nagebootste cyclus. Tevens zal er medicatie geslikt moeten worden om de zwangerschap in stand te houden. Er wordt niet meer dan één embryo in de baarmoeder geplaatst. Dit gebeurt met behulp van een dun slangetje dat via het baarmoederhalskanaal in de baarmoederholte wordt ingebracht. Het is een pijnloze ingreep die poliklinisch wordt uitgevoerd. Bron: folder kinderwens

Minder publiciteit
Nu we in het allerlaatste en spannendste stukje van het traject zitten, wil ik niet beloven wanneer ik weer met een nieuwe update kom. Dit traject, wat ineens veel sneller is gegaan dan we hadden kunnen bedenken, is voor ons zo ontzettend belangrijk, ik wil er alles aan doen om mijzelf en mijn lichaam de rust te geven die er voor nodig is om dit te laten slagen. Wanneer ik er voor kies om wel te delen dat het ‘moment suprême’ is aangebroken, dan ben ik bang dat ik mij verplicht ga voelen om direct bekend te maken of het ‘raak’ is. Rob en ik hebben zorgvuldig afgewogen wat we met de publiciteit omtrent onszelf en het onderwerp eiceldonatie willen en wij hebben er bewust voor gekozen om de lezers mee te nemen op dit avontuur, op deze reis die hopelijk leidt tot een heel lief klein wonder. Alleen willen we in het laatste stukje van dit traject graag wat privacy en de ruimte om zelf te kiezen wanneer we ‘het nieuws’ naar buiten gaan brengen. Indien het misgaat dan kunnen we op deze manier ook samen de tijd nemen om dit een plekje te geven zonder dat we druk ervaren van mensen die met de beste bedoelingen willen weten hoe het ervoor staat. Maar wie weet; het kan zomaar zo zijn dat, als de volgende afspraak is geweest, ik mij meteen weer meld met een hele leuke nieuwe update!

Tot de volgende keer!

Groetjes Bente

Noot van mamaisthuis: 
Een hele spannende tijd breekt aan voor Bente en Rob. Mamaisthuis is ontzettend trots en dankbaar dat zij de lezers mee op reis hebben genomen tijdens dit bijzondere en lastige traject. Dit is heel waardevol en van grote betekenis voor de openheid rondom het onderwerp eiceldonatie. Mamaisthuis leeft mee met Bente en Rob en respecteert hun keuze om even uit de publiciteit te treden, een hele gezonde keuze! Wij wensen Bente en Rob heel veel succes, duimen mee en wachten in spanning af…