Je leest niet vaak een ode door een man geschreven. Maar als hij het doet, doet hij het met liefde en worden de woorden zorgvuldig gekozen.
Een staande ovatie op papier. Een blijk van waardering voor de rol die zij met verve en passie vervult binnen het gezin. Als tegenhanger van al die mooie posts hier op mamaisthuis die door vrouwen en moeders geschreven zijn, mag deze prachtige brief van Remco niet ontbreken. Een ode aan zijn vrouw, de moeder van zijn kinderen. Een ode die eigenlijk iedere moeder verdient …
Mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen
Daar zit ze, het is al aardig laat en de kinderen slapen eindelijk. Ik kijk naar haar, en ze vraagt ondeugend wat er is. “Niks liefie, ik kijk gewoon naar je.” Ze lacht en ze opent haar laptop. Ze moet nog even wat voor haar werk doen. Ik zet haar favoriete liedje ‘Diamant’ van Nielson op en kijk opnieuw vol bewondering naar haar. Dit keer valt het haar niet op.
Ze heeft een dag gehad. Hoe ze het doet, doet ze het! De kinderen worden wakker, ze geeft ze eten, ze wast ze, ze kleedt ze aan, ze maakt de broodtrommel en bekers voor school klaar, ze brengt de oudste naar school en met de jongste gaat ze thuis spelen. Tussendoor ruimt ze de tafel af, gaat er een stofzuiger door het huis en haalt ze de vaatwasser leeg. Als dat gedaan is, maakt ze een fruithapje voor de jongste klaar.
Na het fruithapje brengt ze de kleine naar bed. Waar ik doodmoe op de bank neer zou ploffen, gaat zij door. Ze maakt nog even de badkamer en wc schoon, doet online de boodschappen en ze werpt een snelle blik op de administratie. En allemaal met liefde. Onvoorwaardelijke liefde! Ze is een oermens, zo’n type dat niet kapot te krijgen is. Zo eentje die niet zeurt bij het minste geringste. Waar ik denk dat ik dood ga als ik een griepje heb, neemt zij twee paracetamol en gaat ze door waar ze gebleven is.
En de kinderen lopen met haar weg. Dat kan ook niet anders. Ze is lief, beschermend en zit vol met humor. Kom niet aan haar kinderen, dan heb je een probleem. Ik ken mijn vrouw als geen ander. Je wilt geen probleem met haar als het om haar kinderen gaat. Ze is een leeuwin. Zo’n gevaarlijke.
Ik houd van haar, ik waardeer haar en ik respecteer haar voor wie ze is en wat ze doet. Ik zou het haar misschien vaker moeten zeggen. Ik ben net naar de slager in het dorp geweest om haar favoriet ‘grillworst met kaas’ te halen. We doen het allemaal op een andere manier. Het zijn de kleine dingen, denk ik.
Ik ben verre van perfect. Net zoals zij. Ik zou liegen als ik zeg dat ik haar nooit achter het behang wil plakken. Als ik commentaar krijg als ik wat hoekjes vergeten ben met stofzuigen en als ik op mijn flikker krijg, omdat ik nooit iets achter me opruim. Ik vind dat ze heel erg kan zeuren om niks. We hebben een andere standaard, dat is het probleem. Maar uiteindelijk vinden we elkaar altijd weer terug in het midden.
Mijn kinderen en ik zouden ons geen raad weten zonder haar. Ik weet zelf van vroeger hoe fijn het is om in de veilige armen van je moeder te liggen. Als je je ergens kan laten vallen is het bij haar. Ze is er altijd. Met liefde. Mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen.
Prachtig toch? Remco schrijft graag over zijn leven als vader en de belevenissen van zijn gezin. Op zijn Facebookpagina vind je meer mooie columns van zijn hand.
Geef een reactie