Wat was het genieten deze zomervakantie. Hoewel het mij ook energie heeft gekost — de reis naar Frankrijk en zes weken met de kinderen thuis — heeft het mij ook veel opgeleverd. 

chronisch ziek me cvs vermoeidheidssyndroom

Het leven was fijn in Frankrijk

Het was ontzettend fijn om met ons gezin te genieten van het Franse leven. Ik lette nog beter op mijn voeding om mijn klachten te verminderen en probeerde voldoende te bewegen. Ik kwam echt tot rust ondanks dat de kleuter van vier nog vaak om aandacht vroeg en geholpen moest worden bij dingen. Het leven was fijn, mijn mind was rustig en we hoefden niets de hele dag.

Hoewel ik thuis geregeld last heb van pijn in mijn lijf, bleven deze klachten uit tijdens onze vakantie. Ik had geen dag het gevoel alsof er pezen werden aangetrokken. Iets waar ik thuis geregeld last van heb. Het klimaat en de rust deden mij goed. Ik probeerde dagelijks voldoende te lopen en ging hierbij geen grens over. Het ging gewoon, iets dat thuis vaak niet lukt door de klachten lukte in Frankrijk prima.

De reis terug was vermoeiend maar verliep heel voorspoedig. Ik blijf het gezellig vinden; zo met het hele gezin door de verschillende landen rijden en veel zien onderweg.

Alsof ik niet ziek was

De klap kwam een paar dagen later, toen we weer in Nederland waren. Zoals meestal na flinke inspanning of vakantie kreeg ik een terugval en voelde ik mij beroerd. Doodmoe, geen fel licht kunnen verdragen en pijn in mijn hele lijf. Na een paar dagen ging het gelukkig weer wat beter en zo hobbelde ik de laatste weken vakantie door met de kids. Er stond nog van alles op het programma en manlief was weer aan het werk dus veel tijd om over klachten na te denken was er ook niet. Ik wilde door, er zijn voor de kids en de vakantie fijn afronden met zijn allen.

Drie weken geleden is school weer begonnen en vanaf dat moment had ik iets meer mijn handen vrij. Tijd om overdag rust te nemen en alleen dat te doen wat moest. Hoewel het lastig blijft om als moeder niets te doen — want de huishouding gaat nu eenmaal nergens vanzelf — was het vooral de agenda van de kids waar ik niet onderuit kon. Speelafspraakjes, verenigingen, schooldingen, activiteiten in het weekend. Ik wilde graag zoveel mogelijk bij alles aanwezig zijn. Ik en de kinderen hadden dat echt nodig, het voelde een moment alsof ik niet ziek was.

Zelfs leuke dingen kosten energie

De afgelopen weken waren druk, alles is meteen goed van start gegaan. Op een dagje sauna na, heb ik alle energie in mijn rol als moeder gestoken. Ik genoot van alles wat ik gedaan heb, en hoewel ik ook nog vaak nee moest verkopen om geen grens over te gaan, heb ik ontzettend veel kunnen doen. Wel voelde ik al een tijdje dat het op was. Dat ik grenzen overging en ik kortaf reageerde door de extreme moeheid. Eraan toegeven deed ik niet want het was zo fijn om de signalen zo af en toe even te negeren en me niet ziek ‘te voelen’. Accepteren dat iets niet gaat blijft een lastig ding. Dat zal vast voor meer mensen herkenbaar zijn.

Tot gisteren, het is gewoon echt even op. Mijn lijf protesteert en ik moet doseren wil ik niet nog meer klachten krijgen. Voor anderen waarschijnlijk lastig te begrijpen maar zelfs leuke dingen kosten energie. Een weekend weg met ons gezin is onwijs gezellig maar soms een aanslag op mijn lichaam. Zodoende heb ik op het allerlaatste moment een weekend naar de Beekse Bergen moeten cancelen. Een verblijf op uitnodiging waarin er plannen gemaakt zouden worden met Eurocamp. Een weekend waarin we tijd zouden hebben om met het gezin te genieten van het buitenleven, de natuur en de dieren.

Accepteren van mijn ziek-zijn

Het blijft wrang dat met deze ziekte zelfs ontspanning energie kost. Dat we als gezin er altijd rekening mee moeten houden en er momenten zijn waarop het lastminute en genadeloos van zich laat horen. Lastig om de leuke momenten die ons aangereikt worden vaak te moeten afzeggen of weigeren vanwege de ziekte die bepaalt wat de koers van genieten en succes wordt. Het is niet anders. Ik ben ontzettend dankbaar voor alles wat we wel kunnen en mogen doen. Ik knuffel mijn kinderen extra en erken mijn ziek-zijn; zij heeft het blijkbaar nodig om gezien te worden en dit is zo’n moment dat ik daar niet omheen kan.