Ieder jaar is er een om op terug te kijken. Zo zijn er altijd dingen waar je trots op bent, dingen die om verbetering vragen en dingen die je het allerliefste zo snel mogelijk wilt vergeten. Het leek mij leuk — nu het jaar bijna ten einde is — eens een blik te werpen op wat 2017 voor mij betekend heeft. 

Ik neem eigenlijk nooit tags over maar bij blogger Sanne van La Vie Sanne kwam ik een toepasselijke tag tegen. Sanne wisselt op haar blog leuke vlogs af met posts waarin ze een kijkje geeft in haar drukke bestaan als moeder van twee jonge kinderen. Peuter James en baby Isé van een paar weken oud verschijnen geregeld in haar vlogs. Dol op beauty, eerlijke verhalen over het moederschap, een tikkie zelfspot en humor? Bij Sanne ben je aan het goede adres. ; )

Mijn jaar in vogelvlucht

Ik kijk met een trots gevoel terug op:

Erkenning en acceptatie

Ik kijk eigenlijk op veel dingen met trots terug. Of laat ik het zo zeggen met tevredenheid. Zo kreeg ik begin dit jaar eindelijk erkenning voor mijn ziekte. Wanneer je niet dagelijks te dealen hebt met een chronische — vaak onzichtbare — ziekte kun je je waarschijnlijk niet voorstellen wat een opluchting dit voor mij is geweest. Het is een gevecht wanneer die erkenning er niet is. Wanneer je niet gezien wordt in iets waar je zelf ook verre van blij mee bent maar wat er wel is, iedere dag opnieuw. Ik ben dan ook vooral trots op de eerlijkheid en de kwetsbaarheid die ik tijdens die cruciale gesprekken heb durven tonen. Op de een of andere manier lukt het mij steeds iets beter te accepteren wat er niet is en te kijken naar wat er wel is. En dat is eigenlijk een hele hoop.

Deze openhartigheid zet ik voort op mamaisthuis en dat voelt goed. Niet er omheen draaien, gewoon recht door zee. Het leven is niet altijd mooi. Verhalen zijn er om verteld te worden en boodschappen om doorgegeven te worden. Trots ben ik op wat ik het afgelopen jaar met mamaisthuis heb bereikt. Ook al zou ik nog veel meer gas willen geven en kan dat helaas niet, met wat ik aan energie kan investeren ben ik enorm blij en dankbaar voor wat het geworden is. 2017 was een mooi mamaisthuis-jaar.

samengesteld gezin liefmoeder bonusmoeder stiefmoeder bonuskind

Samengesteld gezin

Trots ben ik ook op mijn gezin. Op hoe eenieder afzonderlijk zijn en haar best doet om vorm te geven aan het samengesteld karakter van ons gezin. Op hoe zij hier ieder op hun eigen manier mee omgaan. Voor niemand is dit ideaal: het nooit compleet zijn, de frustraties die het soms met zich meebrengt en het gemis maar wat ben ik trots op mijn gezin.

Een nieuwe school

Enorm trots ben ik op mijn lieve dochter Bloem. Het overstappen naar een andere school was een keuze van ons als ouders. Zij zat — zo leek het — op emotioneel en leergebied prima op haar plek op haar vorige school maar wij hadden er geen goed gevoel meer bij. We hebben het een jaar aangekeken en overstappen nu Jip nog moest beginnen leek ons de beste beslissing. En dan moet je er maar mee dealen als kind. Je klasgenootjes en vriendinnetjes achterlaten om vervolgens totaal blanco ergens opnieuw te beginnen. Een school met een heel ander onderwijskarakter en andere leermethodiek. Maar she did it! Man wat ben ik trots! Dat ze zich makkelijk aanpast dat wist ik al maar ik had toch wel wat heimwee of onzekerheid verwacht. Na een paar dagen was ze helemaal gewend en sindsdien gaat ze met net zo veel plezier als voorheen naar school.

Ik denk met een lach terug aan:

Het zwembad-avontuur

Eigenlijk aan heel veel mooie momenten die we met ons gezin hebben beleefd het afgelopen jaar. Een van de momenten die me nog steeds een glimlach bezorgt is ons zwembad-avontuur in Hof van Saksen. Eerder schreef ik al eens dat er na de bevalling van Bloem een hoop veranderd is. Ik was altijd best stoer, niet bang voor hoogtes of kleine ruimtes en de angst om ernstig ziek te worden was minimaal. Helaas is dat nu anders. Zo niet handig en zo onnodig ook maar ja; wat doe je er aan?

Eerder dit jaar ben ik met mijzelf aan de slag gegaan wat betreft al die angsten. Ik heb meer geleerd om vanuit essentie te denken, voelen en handelen en dat blijkt toch langzaamaan wat effect te hebben. Voordat we naar Hof van Saksen gingen, zagen we al op de website dat ze daar megatoffe glijbanen hebben. Bloem was niet te houden, die wilde ze meteen allemaal gaan testen. Stond ik daar als ‘niet meer zo stoere mama’. Ik had beloofd in elk geval een kijkje te nemen om te beoordelen of ik dat zou trekken. Aan de buitenkant van het complex zag ik die enorme trechter al, OMG dat ging hem echt niet worden. Vooral door het ‘niet weten hoe het er van binnen uitziet en wat er komen gaat’.

De glijbanen: Bombo, ’s werelds grootste indoor glijbaan en Intenso, de hoogste bandenglijbaan van de Benelux. De derde noem ik niet eens want dat was echt een absolute no-go. Enkel liggend te betreden en super claustrofobisch. Maar rapapa rapapa; ik ben dus gewoon van beide glijbanen geweest! En dat bezorgt nog altijd een enorme grijns op mijn gezicht. Wat een overwinning op het gebied van hoogtevrees — want al die trappen en uit het raam kijken bleek toch een dingetje — en een overwinning op ‘gewoon vertrouwen op’. De controle loslaten en vooral genieten. En ja dat deed ik zowaar. Het plezier met mijn meisje, gillend die baan over en het geluk dat van haar gezichtje af te lezen was omdat mama ook weer een keer gewoon kind was, is goud waard!

speen afleren

Het grote moment

Ook denk ik met een lach terug aan onze kleine eigenwijze peuter. Ons heerlijke mannetje dat geheel in eigen tempo en met eigen streken zijn ontwikkeling voortzet. Zo waren we enorm huiverig voor het afleren van de speen. Hij vond dat momentje in bed, soms met speen in slaap vallen in de auto zo heerlijk. Dat ging natuurlijk never nooit niet lukken hem dat af te leren. We hadden er een hele show van gemaakt. Hij zou de speen aan Sinterklaas geven. Wat zou deze beste man trots op hem zijn. Dit hebben we hem wel duizend keer heel duidelijk in de oren gefluisterd.

En toen kwam het grote moment … ineens weken eerder dan verwacht. Eigenwijs als hij is, besloot hij op een gegeven moment zelf dat het wel klaar was. Weg met die speen. Voor de vorm hebben we een tijd later, toen hij waarschijnlijk al niet eens meer wist waar dat rare ding voor dient, de speen in de schoen gedaan voor Sinterklaas. Dit maakte echt totaal geen indruk. Ik zeg prima, niets meer aan doen. : )

Een aantal hoogtepunten van afgelopen jaar:

bretagne mont saint michel

Geluk zit hem in de kleine dingen

Het afgelopen jaar stond voor mij in het teken van tevredenheid en kleine hoogtepunten. Zo heb ik niet altijd de juiste energie maar als het lukt dan proberen we leuke uitstapjes met het gezin te maken en ook één keer per jaar op vakantie te gaan. De vakantie ging dit jaar naar Frankrijk, naar het voor ons onbekende Bretagne. Wat een fantastisch gebied om te ontdekken. We hebben met ons gezin echt genoten van de schoonheid van deze streek. Geluk zit hem in de kleine dingen. Zo kan voor mij een middag naar de geitenboerderij al als een hoogtepunt voelen terwijl een ander dat pas bij een trip naar Dubai heeft.

bretagne

Alle bedjes soms weer beslapen

Een ander hoogtepunt was dat mijn liefdochter weer vaker bij ons wil en komt slapen. Wat hebben we hier met zijn allen naar uitgekeken. Soms is het goed om iemand de ruimte te geven, dat blijkt maar weer. Heerlijk om af en toe te zien dat er in alle bedjes wordt geslapen. Voor Jip en Bloem natuurlijk helemaal feest dat grote zus ook de volgende ochtend er nog is.

Hoera voor PAP1

Ook is het voor mij een hoogtepunt dat ik na een lange tijd in de medische molen gezeten te hebben, eindelijk weer PAP1 had. Ik mag wachten tot ik 45 ben, maar ik heb al aangegeven dat me dat te lang duurt na de ervaring van de laatste jaren. Volgend jaar mag ik gelukkig weer een uitstrijkje doen. Benieuwd of mijn lichaam de negatieve cellen nog steeds buiten de deur heeft weten te houden.

Oproep eiceldonor

De oproep voor een eiceldonor van Aniek en Bartele vond ik ook een hoogtepunt van 2017. De oproep heeft namelijk heel veel reacties opgeleverd en zoals het er nu naar uitziet, gaan ze met Anke en Mandy verder het traject in. Zo fijn dat mamaisthuis er aan heeft kunnen bijdragen dat deze twee stellen elkaar kunnen gaan helpen. Wie weet is er in 2018 wel tweemaal mooi babynieuws aan te kondigen!

vader familyman

De persoon die ik het meest dankbaar ben:

Bovenaan mijn ‘dankbaarheidslijst’ staat mijn eigen vent. Hij doet ontzettend veel voor mij en voor de kinderen — privé en blogwise. Hij is een fantastische vader die altijd zijn gezin voorop stelt. Zonder hem zou ik anders in het leven staan. Hij is mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriend en mijn lief. Ik ken niemand met meer geduld en begrip dan hij. Geloof me; ik stel hem aardig op de proef soms dus die test heeft hij meerdere malen gehad. ; )

familyman vader

Wat ik het liefst wil vergeten van afgelopen jaar:

Knagende onzekerheid

Het onzekere gevoel dat me soms bekruipt. Mensen denken vaak dat ik zelfverzekerd ben maar dat is niet altijd zo. Gelukkig sta ik nu met mijn 41 jaar wel steviger in mijn schoenen en vaar ik rustig mijn eigen koers zover dat lukt. Maar toch blijft onzekerheid aan mij knagen. Op mamaisthuis probeer ik heel open en eerlijk te zijn maar wanneer ik dan een persoonlijk stuk heb geschreven voel ik mij direct heel kwetsbaar. Ondanks dat ik dit absoluut wil met de blog — mensen en mijzelf die ruimte geven om eerlijk over het moederschap en andere onderwerpen te schrijven — is het niet altijd even makkelijk.

Twijfels over relaties

Ook zie ik deze tendens een beetje in mijn privé-leven. Ik ben iemand die altijd graag geeft, ik geloof meer in geven dan in nemen. De wereld wordt simpelweg niet mooier van mensen die alleen maar inhalig zijn. Daarbij komt dat het gevoel van iemand iets gunnen voor mij niet in verhouding staat tot het gevoel van iets krijgen van een ander. Hoewel ik dus heel graag iets doe voor een ander, voelt het soms ook een beetje eenzaam wanneer je merkt dat dat niet terugkomt.

Begrijp me goed, dat hoeft ook niet. Mensen moeten vooral geven, liefde, aandacht, uit zichzelf en omdat dat goed voelt. Niet omdat dat zo hoort of verwacht wordt. Het zet me soms aan het denken en maakt dat ik twijfels krijg over relaties die ik heb. Ben ik het niet waard? Hoe waardevol is mijn ‘aanwezigheid’ voor die ander? Een rotgevoel soms en vooral ook mijn eigen gevoel, ik moet daar iets aan doen. Terug naar de essentie en van daaruit weer verder …

Andere dingen van 2017 die me zijn bijgebleven:

vermissing Anne Faber

Romy en Savannah

Voor mij zijn dat naast dingen uit de privésfeer en interviews op mamaisthuis voornamelijk berichten die het nieuws domineerden. Het nieuws over de vermissing van Romy en Savannah heeft mij vanaf het allereerste moment gegrepen en niet meer losgelaten. Het zal vast en zeker komen door mijn rol als moeder dat het mij zo ontzettend geraakt heeft. Het besef dat mijn meisje ook ooit die leeftijd bereikt en op de fiets naar school gaat. Uit mijn zicht zal zijn, soms onbereikbaar voor haar moeder met slechts het enige dat ons dan bindt ‘op goed vertrouwen’. Oud genoeg maar veel te jong …

Lees ook: Nooit meer gedag voor even, vaarwel voor altijd

Anne

Ook de verdwijning van de 25-jarige Anne, die later vermoord bleek, hield mij erg bezig. Naast het meeleven met de familie die lange tijd in tergende onzekerheid leefde, bracht ook dit nieuws mij weer terug naar de essentie: er is geen garantie voor een veilig leven voor je kinderen. Het feit dat je dierbaarste bezit je door een of andere gestoorde zomaar ontnomen kan worden, treft me in het diepste van mijn moederziel. Het is niet te bevatten dat dit soort mensen bestaan. Dat Anne ieders kind en de familie van Anne iedere familie had kunnen zijn. Onwillekeurig.

Lees ook: Tergende stilte … 

Voor 2018 hoop ik:

Ik hoop als eerste dat eenieder die ik liefheb gezond blijft. Dat de mensen van wie ik houd gelukkig zullen zijn en doen waar ze blij van worden. Ook hoop ik dat mijn gezin net zo’n fijn en goed jaar als 2017 zal meemaken. Uiteraard is er altijd iets te wensen maar het was een fijn jaar dus doe het graag nog eens over.

peuterspam kleuter basisschool

Naar de basisschool

In maart moet onze stoere peuter naar school, ik hoop dat hij een goede start zal hebben op de basisschool en dat hij zijn draai weet te vinden. Ik maak me weinig zorgen, gelukkig is hij een makkelijk en sociaal diertje en zie ik voor me dat hij daar met name heel veel plezier gaat hebben. Ook hoop ik dat mijn meisje met net zoveel plezier als nu naar school blijft gaan en ze de leermethodiek steeds iets beter onder de knie krijgt.

Een echt bedrijf

Wat betreft mamaisthuis hoop ik dat het net zo goed gelezen wordt als in 2017. Dat de trouwe volgers zullen blijven en nieuwe lezers ons weten te vinden. Ik hoop ooit te kunnen zeggen dat mamaisthuis een echt bedrijf is, een onderneming waar ik trots op ben. Ik blijf dromen. 2017 heeft mij laten inzien dat niets onmogelijk is ook niet met een chronische ziekte. Het keyword is balans en wanneer die behouden wordt is alles mogelijk. De sky is the limit!

basisschool peuterpubertijd kleuter

Lieve lezers van mamaisthuis en lieve mamaisthuis-bloggers, bedankt voor jullie input en lieve berichten. Zonder jullie was 2017 voor mamaisthuis niet zo’n dynamisch en mooi jaar geweest! Dank <3

Een gezellig en goed uiteinde gewenst en hopelijk tot in 2018!

Wat zijn jullie hoogtepunten van het afgelopen jaar? Leuk om te lezen, laat je het weten in de comments …

Ik geef het stokje door aan Joyce van Mamsatwork, Judith van Pink Press en Veronique van Koukleum. Ook zij zullen via deze tag terugkijken op het jaar 2017. Succes dames en ook jullie een mooie jaarwisseling gewenst en een sparkling 2018!