Najaar 2015 gooide ik voor de zoveelste keer een balletje op: “Zou het iets voor mij zijn, bloggen? Denk je dat mensen mijn schrijfsels inspirerend genoeg vinden om te lezen, dat ik een platform kan laten groeien?” 

Al vaker had ik bij mijn lief gepolst wat hij er van zou vinden als ik zou gaan schrijven. Maar al die tijd was het bij die vraag gebleven want zoals bij veel dingen ben ik soms op zoek naar bevestiging — zekerheid — alvorens ik ergens aan begin. Ik vind het fijn te weten of iets handig is en of het eventueel een succes kan worden. Natuurlijk kon mijn wederhelft daar geen zinnig woord over zeggen. Hij begreep wel heel goed waarom het mij aantrok een eigen platform te beginnen en waarom juist op dát moment. Hij wilde mij ook zeker niet demotiveren maar eerlijk was hij wel. “Geen idee of je het kunt en of het een succes zal worden maar probeer het gewoon! Zolang je niet te veel eisen stelt aan het aantal lezers en je passie vindt in schrijven zou ik nu niet meer wachten.” Go go go! Doodeng vond ik het, maar daar ging ik. Een sprong in het diepe.

jubileum blogverjaardag happy birthday

Ambities bijstellen en passie volgen

Ik zat thuis, moest het doen met de diagnose ‘chronisch en onzichtbaar ziek’ en dat was lastig. Dit was niet het leven dat ik voor ogen had. Mijn ambitie was altijd om parttime te werken en daarnaast, mocht het mij gegund zijn, een gezin te vormen. De combinatie leek mij ideaal en heb ik een tijd lang volgehouden. Ik negeerde signalen en was trots op de mooie functies die ik had. Dat ik iedere dag uitgeput thuiskwam van het werk en moest dealen met de pijn, was onbelangrijk vond ik. Ik was dol op kinderen, altijd al geweest maar ook erg gehecht aan mijn eigen tijd en ruimte. Een baan gaf mij die. De diagnose ME/CVS was eigenlijk geen verrassing maar wel een bevestiging ‘dat ik niet gek was’. Dat ik wel degelijk ziek was en iets had waar ik niets aan kon doen. Het bepaalt dagelijks mijn ritme en dat van mijn gezin.

Het gaat om wie we zijn

Mamaisthuis is een uitlaatklep voor mij. Het biedt mij een plek waar ik gewaardeerd word als (schrijvend) mens en maakt mij zichtbaar in de maatschappij. Wanneer ik niet zou schrijven, geen missie had een mooie plek op internet te creëren waar verhalen voor verbinding zorgen, dan zou niet alleen mijn ziekte onzichtbaar zijn maar ook mijn ‘zijn’ een stuk minder zichtbaar. Wanneer mensen mij vragen: ‘En wat doe jij?”, helpt het mij dat ik niet alleen maar hoef te zeggen dat ik ziek ben. Ik doe namelijk wel degelijk iets! Maar alleen op de momenten dat het kan en er energie voor is. Dat bepaal ik en dat geeft enorm veel rust. In ons land is het blijkbaar nog altijd belangrijk om iets te doen; een goede studie of het hebben van een goede baan of eigen bedrijf. Het gaat helaas veel vaker om WAT je doet dan om WIE je bent! Voor mij was de stap die ik in oktober 2015 zette onder de domeinnaam mamaisthuis.nl eigenlijk de beste die ik had kunnen zetten. Mijn weg naar ‘er toe doen’ wanneer ik niet in mijn moederrol zit.

Onwijs bedankt

Ik wil iedereen enorm bedanken voor het trouwe volgen en lezen, de interacties op Facebook, de gave samenwerkingen, de support en het vertrouwen in onze plek op internet. Bedankt ook lieve mamaisthuis-bloggers voor al jullie input en creativiteit en bedankt lief thuisfront!

Liefs voor jullie allemaal!

Uiteraard gaan we deze drie jaar ook vieren. Volgende week vier ik mijn 42e verjaardag (help : ) ) en dat doen we met een hele gave samenwerking. Een week met meerdere hoogtepunten die we niet ongemerkt voorbij zullen laten gaan. Stay tuned en heb een mooie dag vandaag!