Over twee maanden wordt ze al weer 10! Terugkijkend op de jaren die achter ons liggen, kan ik alleen maar concluderen dat de tijd voorbijgeraasd is. Bizar hoe snel kinderen groot worden en steeds meer zelfstandig.

smartphone sim only jeugd

De tijd veranderd de wereld

Ik had altijd hele ideeën over fases en de opvoeding maar ik moet toch eerlijk bekennen dat daar niet altijd evenveel van overeind blijft staan. Niet alleen mijn kind verandert, ook met de tijd de wereld om haar heen. Toen ik 10 jaar was, speelde ik buiten en kreeg ik een horloge om en te horen hoe laat ik thuis moest zijn. Meestal speelde ik dicht bij huis en werd ik vanuit de achtertuin geroepen wanneer het tijd was om te eten. Naar sport en verenigingen ging ik alleen of samen met een vriendin, en dan waren we gewoon even niet bereikbaar.

Behoefte aan bereikbaarheid

Bellen konden we alleen vanuit huis, was je daar niet dan was je onbereikbaar. Buitenspelen en zelfstandig op pad gaan gebeurde op goed vertrouwen en in gedachten de veiligheid van ‘ons kent ons’ in de kleine stad. Tegenwoordig kun je je dat niet meer voorstellen. Op de een of andere manier heb je als ouder meer behoefte aan bereikbaarheid van je kind als het op pad gaat. Natuurlijk waren er vroeger ook gevaren, dat lijkt misschien minder doordat nieuws tegenwoordig veel groter uitgemeten wordt en social media hierin een grote rol speelt. Maar ook vroeger was het echt niet altijd veilig op straat …

Smartphone contact met vrienden

We wisten niet beter, smartphones met sim only bestonden nog niet en werden dus ook niet gemist. Tegenwoordig is dit onder de jeugd juist wel een hot item. Vooral vanwege het contact met je vrienden en klasgenootjes, en dan met name via WhatsApp, de vele apps en social media. Uiteraard NIET vanwege de bereikbaarheid. Hell no, je moeder zal maar bellen of alles goed gaat terwijl je net aan het chillen bent met je vrienden. Dat is zo niet stoer. En juist dat is de hele hype; het is natuurlijk hartstikke hip en stoer om een smartphone te hebben. Al zullen er — mocht ze er een in groep 7 krijgen — wel goede afspraken gemaakt worden, want als volwassene kunnen we niet ontkennen dat een prominente rol van een smartphone alles behalve gezond is.

Zomaar wat lieve woordjes

Nu hadden wij ‘dummies’ bedacht dat het prima zou zijn als de oudste een eigen smartphone krijgt wanneer ze naar de middelbare gaat. Sim only lijkt voor nu de beste keuze. Met name vanwege de lage maandkosten en de flexibiliteit. Met zo’n pakket kan ze een oudere telefoon van ons krijgen en hoeven we geen dure telefoon aan te schaffen via een abonnement. Mocht ze een nieuwer model willen dan kan ze daar deels zelf voor sparen. We zijn bewust bezig met haar steeds meer ruimte te geven. Zo mag ze zelf na speelafspraakjes naar huis komen en zal ze straks zelfstandig naar de hockeytraining gaan.

En toch wringt het bij ons ook. Met name de laatste tijd merk ik dat het soms ongemakkelijk voelt dat ik haar niet kan bereiken. Even een appje na school als ze ergens gaat spelen om te vragen hoe het gaat of zomaar wat lieve woordjes. Iets meer contact met mijn oudste op de momenten dat ze niet bij mij is. Nu heeft ze sinds vorig jaar een GPS-horloge maar die is beperkt wat betreft functies en fungeert meer als ‘controle’ dan als contactmiddel, vind ik.

Langzaamaan een uitzondering

Soms denk ik dat de jeugd van tegenwoordig ook iets sneller gaat dan wij vroeger. Dat ze iets eerder zelfstandig worden, meer vrijheid krijgen en daardoor jonger tegen uitdagingen, wellicht gevaren aanlopen. Daardoor vraag ik mij af: is het realistisch nog twee jaar te wachten met een smartphone? Niet alleen voor ons maar ook voor haar. Helemaal nu ze op deze leeftijd ook onderling speelafspraakjes maken via Whatsapp. De meeste kinderen uit haar klas hebben er een en dat maakt dat ze langzaamaan toch een beetje de uitzondering wordt. Met alle goede opvoedbedoelingen van ons is dat uiteraard het laatste wat we willen.

Ik ben benieuwd naar hoe oud jouw kind was toen het een smartphone kreeg? Laat je het weten in de comments? Leuk!