Jawel hoor, we hebben er één in huis! Even leek het er op dat we deze fase nooit zouden kunnen afstrepen, dat — mochten we heel nieuwsgierig zijn naar deze veelbesproken tijd — we toch echt nog aan een derde zouden moeten beginnen. 

Maar ‘gelukkig’, ook wanneer het tijdens een gesprek met mede-ouders over deze fase gaat kunnen we ons voor de volle 200% op het onderwerp storten. Hè lekker!!

De hele dag lol

We zullen niet uitgepraat raken, staan stijf van de adrenaline, praten waarschijnlijk vol emotie honderduit en grote kans dat we aan het einde van het verhitte gesprek een dikke knuffel en een glaasje water nodig hebben. OH BOY, we hebben een peuterpuber in huis! En wat voor één: het gilt in plaats van praat, het rent in plaats van loopt, het springt in plaats van zit en in plaats van even wachten tot mama of papa tijd heeft, moet alles NU, NU en nog eens NU. Wanneer zijn commando niet direct wordt opgevolgd dan begint het van voren af aan met gillen, rennen, springen en alles met een lach wegwuiven. Alles is grappig, hij heeft de hele dag dikke lol. Ja, hij wél! Dat de mensen om hem heen vaak ergens helemaal de lol niet van inzien omdat meneer stout is of het inmiddels gewoon hoog tijd is om te luisteren, dat ziet hij niet … hij heeft het namelijk veel te druk met … jawel: lol maken!

Natuurlijk is het fijn wanneer je kleine peuter plezier maakt in het leven maar het lastige van kleine kindjes is dat ze vaak een verdomd slechte timing hebben. Hoezo is het niet grappig als ik mijn kaken stijf op elkaar houdt wanneer jij mijn tanden wilt poetsen, superleuk toch als ik dat geintje iedere avond opnieuw uitvoer? Ik vind het na een half jaar nog steeds onwijs grappig! Hoezo speel je niet gezellig pakkertje mee als ik naar bed moet en het tijd is om naar boven te gaan? Of wanneer we op het punt staan te vertrekken? Heerlijk toch om van alles in het leven een spelletje te maken?!

Een sticker op je voorhoofd

Ik snap het ook wel hoor, iedere dag bij mama thuis lijkt mij ook meer dan genoeg reden om af en toe te rellen maar dan nog; had het gewoon lekker even bewaard voor over een half jaar. De juf zal je vast nog heel grappig vinden met je apenstreken en je heerlijke ondeugende lach, veel leuker om samen in een deuk te liggen toch? Kunnen we het alsjeblieft de laatste maanden nog even eenvoudig houden samen. Dat we de trap gewoon weer gebruiken om ons naar de bovenetage te verplaatsen in plaats van het ‘3-minutenplekje’. Dat je je net als het paard van Sinterklaas met ‘zachtjes gaan de paardenvoetjes’ door het huis beweegt. Dat je meer rekening houdt met de akoestiek in huis en op een halve meter afstand zacht je zegje doet in plaats van op een kilometer afstand luidkeels je pleidooi houden. En dat je gewoon weer gezellig naast mij op de bank komt zitten in plaats van al koprollend naar mij toe komen om vervolgens op jouw plekje van de bank te gaan stuiteren als een malle. Zullen we dat doen, kan dat … aaaah toe? Please?? We zijn trots hoor, dat mag je best weten. Ook jij hebt netjes alle fasen van het oei-ik-groei boek doorgelopen. Chapeau! En nog knapper is; de laatste fase lijkt je geen enkele moeite te kosten. Knap kind! Weet je wat, laten we binnenkort samen naar het consternatiebureau gaan, als ze horen dat jij deze laatste ‘het is een fáááse’ fase ook hebt doorlopen, krijgen we vast een hele mooie sticker op ons voorhoofd en een krul onder de aantekeningen. Dan gaan we daarna samen deze enerverende fase afsluiten met warme chocomelk met héél véél slagroom. Deal?!

Lees ook: Nooit meer twee, voor altijd!