Voor alles een eerste keer, daar bestaat het leven met kinderen uit. Ineens is daar het moment dat je moet gaan nadenken of je kind er al aan toe is. Of jij er als moeder al aan toe bent.
Niet in zeven sloten tegelijk
Toen we begonnen aan dit nieuwe schooljaar was ik mij nog niet echt bewust dat mijn meisje — met haar bijna negen jaar — niet alleen letterlijk steeds groter wordt. Dat ze juist op deze leeftijd steeds meer behoefte gaat krijgen aan vertrouwen van haar ouders in dat ze het zelf wel kan. Dat met name op het gebied van zelfstandigheid en verantwoordelijkheid mama zo af en toe wat harder moet hollen om haar bij te houden. En zo nu en dan ook wel iets meer vertrouwen mag hebben in dat ze niet in zeven sloten tegelijk loopt.
Ik ben gezegend met twee kinderen die — los van wat gepaste kattenkwaad — nooit mijn gezicht in stand met-zeer-grote-verbazing-en-open-mond-met-onderlip-tot-op-de-kin-kijkend-alsof-mijn-kind-wortels-aan-het-schieten-is hebben weten te krijgen. We kabbelen lekker voort en weten nieuwe uitdagingen en hobbels in de opvoeding prima te nemen. De uitdaging voor mama zit veel meer in het loslaten en vertrouwen hebben in ‘dat het wel goed komt’.
Alles zeker willen weten
Als oudste van twee kinderen ervaart mijn meisje nu dat zij en ik het als eerste samen moeten gaan uitvinden. Dat zij de eerste binnen ons gezin is die het mag gaan ‘bewijzen’. Dat alles wat we haar geleerd hebben over het leven en de maatschappij, haar voldoende inzicht en kennis heeft gegeven veilig en redelijk zelfstandig over deze wereld te hobbelen.
Pff dat vind ik een ding hoor. Ben je de eerste jaren vooral bezig je kind zoveel mogelijk normen en waarden bij te brengen, zelfvertrouwen te geven en proberen weerbaar te maken als kind, moet je het los gaan laten. Het voelt een beetje alsof je bij de eerste situaties van loslaten, je kind aan een test onderwerpt. Alsof je samen een examen gaat doen, waarbij er of alleen maar winnaars zijn of alleen maar verliezers.
Eigenlijk wil ik alles zeker weten. Weet ik zeker dat ze veilig kan oversteken? Weet ik zeker dat ze weet hoe ze moet handelen als een onbekende haar aanspreekt? Weet ik zeker dat ze rechtstreeks naar huis komt en niet via allerlei omwegen? Ik wil alles zo graag ‘zeker weten’ en juist dat kan niet. Ik kan enkel en alleen doorgaan met hoe we haar nu dingen bijbrengen over het leven. Niet in of met angst opvoeden maar wel met open vizier en eerlijke informatie over hoe de wereld er soms ook uit kan zien.
Lees ook: Moederliefde, hetzelfde op een andere manier
Vertrouwen hebben in dat het wel goed komt
Ik krijg steeds vaker de vraag of ze zelf naar huis mag komen uit school of van een speeldate. Uiteraard snap ik de vraag, superstoer natuurlijk en meer kinderen van school mogen dat. Maar … Slik! Situatieschets: we wonen welgeteld een paar honderd meter van school maar op de route ligt een drukke weg. Een weg waar de hele dag auto’s voorbijrazen. Waar — ondanks de aanwezigheid van gekleurde palen en een zebrapad — ik toch iedere keer weer ervaar hoe onveilig het kan zijn. Ik weet het; kan zijn. Het hoeft niet maar toch.
Zo lastig om blind vertrouwen te hebben in de mensen om haar heen waar zij weer op moet kunnen vertrouwen. Ik gun haar dat stukje zelfstandigheid enorm maar deze moeder moet echt nog even leren loslaten. Herkennen jullie dat? Bij een tweede zal het vast makkelijker gaan … toch? : ) Voor mij is zij de wereld. Mijn alles. Diegene waar ik jarenlang met veel liefde en plezier aan heb geleerd hoe de wereld in elkaar steekt. Ik zal haar steeds wat meer loslaten. Laten opgroeien en uitbloeien tot een vrolijke en zelfstandige meid. Hopelijk laat de wereld haar dan zijn allermooiste kant zien en wordt haar verdere — steeds zelfstandiger wordende — reis een mooi avontuur.
Hoe oud was jouw kind toen het alleen naar huis mocht fietsen van school of speelafspraakjes? En heb jij ook soms moeite met het loslaten? Lees het graag!
Comments
Lindsey Beljaars
19/03/2018
Ik heb zelf geen kinderen en kan me ook niet voorstellen hoe lastig dit is.. Maar lastig lijkt het me zeker!!
Debbythechocoholic
19/03/2018
Ik zat in het 4e leerjaar toen ik voor de eerste keer alleen naar huis mocht fietsen/ stappen. Het was heel eng, maar je weet wel dat je moet uitkijken als je op het straat loopt. Ook jouw kind zal hiermee rekening houden en je kan het eventueel een paar keer samen oefenen en de nadruk leggen op ‘niet te dicht tegen het straat lopen’ of ‘goed links en rechts kijken bij het oversteken’… En zorg dat je ze allertijde kan bereiken, you never know 🙂
Natalie
19/03/2018
Ik ben zelf geen mama, maar kan je inbeelden dat het loslaten heel moeilijk is, je wilt ze natuurlijk het liefst dicht bij jou he?
Fleur
18/03/2018
Omdat mijn jongste dochter ziek was, mocht mijn oudste een keer alleen naar huis fietsen toen ze 7,5 jaar was. We wonen in een rustige wijk en hoeft ze maar 1 drukke straat over te steken. De eerste keer is ze toen met de BSO meegelopen en sindsdien mag ze dus alleen naar huis. De eerste keer is spannend, maar het went
priscilla
17/03/2018
Mijn dochter is pas 2, maar ik heb nu al moeite met loslaten. Vanaf haar geboorte al. Ik ben benieuwd hoe dat straks is als ze ouder is.
Renata
17/03/2018
Mijn kinderen kwamen altijd met de schoolbus naar huis – die stopte op de hoek van de straat – maar toch belde ik in het begin om te horen of ze goed thuis geraakt waren 🙂
querine
17/03/2018
ik heb zelf nog geen kinderen maar ik krijg dit gesprek bij vrienden wel mee en iedereen vindt het moeilijk helemaal omdat de meeste van ons in Amsterdam wonen. Mooi geschreven was fijn om te lezen
Manon
17/03/2018
Ik heb geen kinderen maar ik denk dat het heel lastig is wetende van mijn moeder zelf
nicole orriens
17/03/2018
Ik vind loslaten voortdurend een zoeken naar het juiste evenwicht. En dat is best lastig. Enerzijds wil je je kind veilig houden, anderzijds wil je ze ruimte geen om zich te ontwikkelen.
sophia
16/03/2018
Heel mooi geschreven. Ik heb zelf geen kids maar kan me inbeelden dat het allemaal heel moeilijk is. Ik weet dat mijn mama het ook nog steeds moeilijk heeft met het feit dat ik nu niet meer thuis woon :s Gelukkig zie ik haar nog heel vaak!
Kiki Hasselton
16/03/2018
ik heb zelf geen kinderen, maar toen ik het huis uitging, kon mijn moeder (en vader) ook moeilijk los laten. Kwam ook nog eens bij dat mijn zusje ook tegelijk het huis uit ging. arme ouders
Tamara
16/03/2018
Ik heb hier nog geen ervaring mee weet wel mijn ouders meer moeite hadden om mij vrij te laten dan mijn broer
Merel
16/03/2018
Onze oudste zat geloof ik in groep 6 toen ze verder weg mocht. Maar vind het nog steeds weleens lastig hoor. Loslaten is soms zo ontzettend moeilijk.
Inge
16/03/2018
Oh brrrr… ik krijg de kriebels als ik eraan denk.
Zelfde scenario hier, vlak bij school maar wel een drukke route. Voorlopig hoor ik nog niets over alleen naar huis komen en ik hoop dat dat nog lang zo blijft!
Sarah
16/03/2018
Ik ben zelf nog geen moeder, maar ik herken dat gevoel wel bij mijn moeder die me als oudste dochter/kind erg zelfstandig heeft gemaakt maar tegelijkertijd redelijk beschermend was, klaar met open armen om je even in weg te stoppen van de ‘grote, boze wereld’. Dat is als kind net wat je nodig hebt: kansen, vrijheid en toch altijd een veilige haven om naar terug te keren, denk ik dan. 😉