Voor alles een eerste keer, daar bestaat het leven met kinderen uit. Ineens is daar het moment dat je moet gaan nadenken of je kind er al aan toe is. Of jij er als moeder al aan toe bent.

Niet in zeven sloten tegelijk

Toen we begonnen aan dit nieuwe schooljaar was ik mij nog niet echt bewust dat mijn meisje — met haar bijna negen jaar — niet alleen letterlijk steeds groter wordt. Dat ze juist op deze leeftijd steeds meer behoefte gaat krijgen aan vertrouwen van haar ouders in dat ze het zelf wel kan. Dat met name op het gebied van zelfstandigheid en verantwoordelijkheid mama zo af en toe wat harder moet hollen om haar bij te houden. En zo nu en dan ook wel iets meer vertrouwen mag hebben in dat ze niet in zeven sloten tegelijk loopt.

Ik ben gezegend met twee kinderen die — los van wat gepaste kattenkwaad — nooit mijn gezicht in stand met-zeer-grote-verbazing-en-open-mond-met-onderlip-tot-op-de-kin-kijkend-alsof-mijn-kind-wortels-aan-het-schieten-is hebben weten te krijgen. We kabbelen lekker voort en weten nieuwe uitdagingen en hobbels in de opvoeding prima te nemen. De uitdaging voor mama zit veel meer in het loslaten en vertrouwen hebben in ‘dat het wel goed komt’.

loslaten moederliefde kwetsbaar opgroeien opvoeden

Alles zeker willen weten

Als oudste van twee kinderen ervaart mijn meisje nu dat zij en ik het als eerste samen moeten gaan uitvinden. Dat zij de eerste binnen ons gezin is die het mag gaan ‘bewijzen’. Dat alles wat we haar geleerd hebben over het leven en de maatschappij, haar voldoende inzicht en kennis heeft gegeven veilig en redelijk zelfstandig over deze wereld te hobbelen.

Pff dat vind ik een ding hoor. Ben je de eerste jaren vooral bezig je kind zoveel mogelijk normen en waarden bij te brengen, zelfvertrouwen te geven en proberen weerbaar te maken als kind, moet je het los gaan laten. Het voelt een beetje alsof je bij de eerste situaties van loslaten, je kind aan een test onderwerpt. Alsof je samen een examen gaat doen, waarbij er of alleen maar winnaars zijn of alleen maar verliezers.

Eigenlijk wil ik alles zeker weten. Weet ik zeker dat ze veilig kan oversteken? Weet ik zeker dat ze weet hoe ze moet handelen als een onbekende haar aanspreekt? Weet ik zeker dat ze rechtstreeks naar huis komt en niet via allerlei omwegen? Ik wil alles zo graag ‘zeker weten’ en juist dat kan niet. Ik kan enkel en alleen doorgaan met hoe we haar nu dingen bijbrengen over het leven. Niet in of met angst opvoeden maar wel met open vizier en eerlijke informatie over hoe de wereld er soms ook uit kan zien.

Lees ook: Moederliefde, hetzelfde op een andere manier

Vertrouwen hebben in dat het wel goed komt

Ik krijg steeds vaker de vraag of ze zelf naar huis mag komen uit school of van een speeldate. Uiteraard snap ik de vraag, superstoer natuurlijk en meer kinderen van school mogen dat. Maar … Slik! Situatieschets: we wonen welgeteld een paar honderd meter van school maar op de route ligt een drukke weg. Een weg waar de hele dag auto’s voorbijrazen. Waar — ondanks de aanwezigheid van gekleurde palen en een zebrapad — ik toch iedere keer weer ervaar hoe onveilig het kan zijn. Ik weet het; kan zijn. Het hoeft niet maar toch.

Zo lastig om blind vertrouwen te hebben in de mensen om haar heen waar zij weer op moet kunnen vertrouwen. Ik gun haar dat stukje zelfstandigheid enorm maar deze moeder moet echt nog even leren loslaten. Herkennen jullie dat? Bij een tweede zal het vast makkelijker gaan … toch? : ) Voor mij is zij de wereld. Mijn alles. Diegene waar ik jarenlang met veel liefde en plezier aan heb geleerd hoe de wereld in elkaar steekt. Ik zal haar steeds wat meer loslaten. Laten opgroeien en uitbloeien tot een vrolijke en zelfstandige meid. Hopelijk laat de wereld haar dan zijn allermooiste kant zien en wordt haar verdere — steeds zelfstandiger wordende — reis een mooi avontuur.

Hoe oud was jouw kind toen het alleen naar huis mocht fietsen van school of speelafspraakjes? En heb jij ook soms moeite met het loslaten? Lees het graag!