Dat je het ene kind niet met het andere kunt vergelijken, is een feit. Net zoals ieder kind zijn eigen pad volgt en alles op eigen tempo doet.

Al vroeg hadden wij door dat we twee totaal verschillende kinderen gemaakt hadden. Nou ja, ergens ook weer niet want ze zijn beiden sociaal, creatief en uiteraard het allerliefste kind van de héle wereld! Maar toch zit er verschil tussen de twee en dat blijft best wennen. Het is zowel voor de jongste als voor mij soms een uitdaging om daar op de juiste manier mee om te gaan.

leren fietsen kleuter minder snelle ontwikkeling opvoeden zonder zijwieltjes

Geen boek over mijn kinderen

Zo goed als de kleuter zich ontwikkelt op sociaal-emotioneel gebied en op school, zo lastig blijven bepaalde uitdagingen op motorisch gebied. Hoewel hij het laatste jaar enorme stappen heeft gezet, blijft hij echt zijn struggles houden. En ik dus ook. Uiteraard accepteer ik dat hij wat minder snel is met dingen maar ik blijf het iedere keer weer lastig vinden hoe ik hem daar het beste in kan begeleiden. Ik kijk absoluut niet naar andere kindjes en probeer het ook niet volgens het boekje te willen doen. Ik heb namelijk allang geleerd dat er over mijn kinderen nog geen boekje geschreven is.  ; ) Waarschijnlijk over die van jou ook niet, schat ik zo in?

Fietsen zonder zijwieltjes

De grootste struggle blijft voor hem fietsen. Hij kan prima met zijwieltjes fietsen maar begin niet over fietsen op twee wielen, dan slaat de paniek hem echt om zijn kleine lijfje. Dan zie ik de angst in zijn ogen en dat vind ik zo ontzettend sneu. Waar onze oudste met vier jaar de straten door scheurde alsof ze nooit anders deed, blijft onze jongste angstig en terughoudend. Ik gooi zo af en toe het balletje op, laat hem zien dat anderen uit zijn klas al zelf naar school kunnen fietsen maar het helpt vooralsnog niet. Hij blijft bang. Ik denk dat hij eerst moet ontdekken hoe leuk het eigenlijk is om zelf te fietsen. Hoeveel vrijheid hem dat gaat geven, pas dan zal hij er plezier in krijgen, vermoed ik … hoop ik.

De weg naar het afscheid

Hoewel hij nu niet echt van fietsen houdt, wil ik wel op een ontspannen manier met hem blijven oefenen. Eerst fysiek wat sterker worden en zelfvertrouwen krijgen op de fiets. Daarna zullen we toch echt een keer de stap moeten zetten. Zeker als we volgend jaar verder weg van school gaan wonen, is het wel heel fijn als hij zelfstandig kan fietsen zonder zijwieltjes. Lastig blijft alleen hoe ik hem hierin het beste ondersteun, de weg naar het afscheid van de zijwieltjes waar hij nog zo graag op leunt. Zo af en toe vraag ik het hem zachtjes: “Zullen we binnenkort zonder oefenen, ik weet zeker dat je het kunt”. Tot nu toe werd dit niet positief ontvangen en om verdere stress te voorkomen — want dat is echt het laatste wat ik wil — liet ik het daarbij.

Uniek als je het anders doet

Jammer is dat je met vijf een uitzondering bent met zijwieltjes en dat je dat soms ook heel hard moet voelen. Laatst waren we met hem aan het fietsen toen een kindje uit de buurt — iets jonger dan hij — met een bocht om mijn zoontje heen scheurde en plagend uitriep: “Huh? Zijwieltjes?!” Mijn hart brak toen hij daarna ontdaan en zachtjes vroeg waarom dat kindje dat zo gemeen zei. Tja … waarom. Ik legde hem uit dat kinderen kijken naar wat de meeste andere kinderen doen. Dat je daardoor soms uniek bent als je het net even anders doet.

Mijn kind is perfect zoals het is, een uitblinker op sommige gebieden als je het mij vraagt … alleen fiets hij nog met zijwieltjes. Tja … nou en? Hij bereikt hoe dan ook die top. Op zijn eigen tempo, vanuit zijn eigen motivatie maar sowieso gesteund door onvoorwaardelijke liefde!

Mocht iemand tips hebben, hoe ik hem het beste kan ondersteunen tijdens dit — voor hem — spannende proces, ik lees het heel graag! Dank!