Hoe vaak je als moeder niet moet horen; het is een fase, het komt allemaal wel goed, ieder kind doet het in zijn eigen tempo. En ja, ik heb het ook zo ontzettend vaak tegen anderen gezegd.

Er zijn genoeg situaties waar zo’n opbeurende zin perfect bij past. Maar niet bij deze situatie. De situatie waarin we nu zitten is vervelend, sneu voor ons zoontje en brengt ook wat zorgen met zich mee.

Een vrolijk sociaal allemansvriendje

Onze kleine man ontwikkelt zich heel goed; hij slaapt heerlijk, eet goed en is een vrolijke snuiter. Hij is sociaal, maakt makkelijk vriendjes en is niet bang. Heksen en spoken hoeven we nauwelijks de deur te wijzen en ook in nieuwe situaties durft hij op de voorgrond te treden.

Hierin lijkt hij op zijn grote zus toen zij bijna vier jaar was. Hij doet er zelfs nog een schepje bovenop. Waar zij het op een gegeven moment lastig kreeg met afscheid nemen van ons op het kinderdagverblijf, zwaait onze kleine man ons vrolijk uit en heeft het vertrouwen dat we heus wel weer terugkomen.

Uit zichzelf praten over een rotdag

Ook op emotioneel gebied kan hij zich goed uiten. Zelfs bij mensen die verder van hem afstaan, zoals zijn juffen, hebben wij laatst gemerkt. Hij had iets meegemaakt wat behoorlijk indruk op hem heeft gemaakt met ‘boze dromen’ tot gevolg. Hij vertelde hier helemaal uit zichzelf over in de kring tegen de kindjes.

Superfijn voor ons dat hij zich zo snel vertrouwd voelt om zijn gevoelens te delen, ondanks dat het om een ‘rotdag’ ging zoals ons zoontje het noemde.

Nog maar acht weken op de kalender

Eigenlijk gaat het met onze pre-kleuter ontzettend goed; het is een vrolijk, lief, sociaal en stoer ventje. Niets aan de hand zou je denken. Maar was dat maar waar. Ik maak me namelijk zorgen en loop er al een paar maanden mee rond. Omdat ik in onze directe omgeving inderdaad ieder keer moest horen: ‘Joh dat komt wel goed, ieder op zijn of haar tijd’, had ik steeds nog een beetje vertrouwen dat het wel op tijd opgelost zou worden. Maar nu met nog maar acht weken op de kalender vraag ik me dat af.

Vijf dagen onder de jufs vleugels

Twee maanden is echt onwijs kort. Nog maar een kleine zestig dagen voordat het grote avontuur begint: de basisschooltijd. Onze kleine man die mag gaan kleuteren op school. Vijf dagen in de week onder de vleugels van een juf in plaats van zijn mama. Superleuk, hij kijkt er enorm naar uit maar het is in zijn geval ook heel spannend: meneer is namelijk nog niet geheel zindelijk.

De hele trukendoos de revue laten passeren

Terwijl zijn zus met twee en een half jaar al volledig zindelijk was, nooit ongelukjes had is meneer met bijna vier dat nog niet. Anderhalf jaar lang heb ik gehoord dat ‘het wel goed kwam’, de hele trukendoos de revue laten passeren. Van stickers plakken, een beloningssysteem, diverse boekjes samen lezen tot aan een eigen wc bril. Meneer krijgt het niet voor elkaar.

Nu is het wel zo dat hij ’s nachts nagenoeg zindelijk is, maar overdag lukt het hem niet om zelf aan te geven dat hij iets moet. Wanneer ik hem op het potje zet gaat het helemaal goed. Hij is dan ook echt wel trots, heeft geen angst en het is iets gewoons geworden. Maar de wc-bril is echt een dingetje, hij is er bang voor.

Radeloos maar wil hem zo graag helpen

Na al die jaren ben ik een beetje klaar met luiers, het verschonen en de onhandigheid wanneer we op pad gaan. Ik wil hem zo graag helpen maar meer dan hem op tijd op het potje zetten kan ik ook niet doen. Enigszins radeloos ben ik wel want hoe ga ik hem geheel zindelijk krijgen binnen twee maanden. Hoe ga ik er voor zorgen dat hij aangeeft wanneer hij iets moet. Ik blijf hem positief toespreken zodat ook hij het vertrouwen blijft houden, niet onzeker wordt maar bij mij ebt het wel een beetje weg.

Lees ook: Moederliefde, hetzelfde op een andere manier

Kan het een gevolg zijn van de operatie?

Soms vraag ik mij af of het iets te maken zou kunnen hebben met de operatie die hij heeft gehad net voordat hij één jaar werd. Bij de geboorte bleek een balletje zoek en die hebben ze toen tijdens de operatie in zijn buik teruggevonden. Hij is nu dus weer helemaal compleet maar zou het kunnen dat er iets verstoord is geraakt? Wellicht dat de narcose er iets mee te maken heeft?

Op zoek naar herkenning en hopelijk tips

Ik tast in het duister. Zoek naar antwoorden en manieren om hem te ondersteunen maar ben een beetje uitgegoocheld. Vandaar ook dit artikel; misschien zijn er moeders die het herkennen? Een peuter die erg laat zindelijk wordt, het wel echt wil, maar het gewoon niet altijd lijkt aan te voelen.

Heel benieuwd naar herkenning, wellicht tips of misschien zijn er zelfs kindjes met dezelfde medische historie en zindelijkheidsverhaal? Dank alvast <3 

Fotocredits: